Bible Commentaries
2 Kronieken 25

Inleiding

In dit hoofdstuk wordt de regering vermeld van Amazia, hoewel geen van de slechtsten, was het toch allesbehalve een goede regering. Het meeste van hetgeen in dit hoofdstuk voorkomt, is tevoren kortelijk meegedeeld in 2 Kings 14:1. Hier vinden wij Amazia:

I. Een rechtvaardigen wreker van de dood zijns vaders 2 Chronicles 25:1.

II. Een gehoorzamen waarnemer van het gebod Gods, 2 Chronicles 25:5.

III. Een wreden overwinnaar van de Edomieten, 2 Chronicles 25:11.

IV. Een dwaze aanbidder van de goden van Edom, en ongeduldig onder bestraffing dieswege, 2 Chronicles 25:14.

V. Roekeloos daagt hij de koning Israëls uit ten strijde, en wordt gevoelig gestraft voor zijn roekeloosheid, 2 Chronicles 25:17

VI. En eindelijk, zijn dagen roemloos eindigende, 2 Chronicles 25:26.

Inleiding

In dit hoofdstuk wordt de regering vermeld van Amazia, hoewel geen van de slechtsten, was het toch allesbehalve een goede regering. Het meeste van hetgeen in dit hoofdstuk voorkomt, is tevoren kortelijk meegedeeld in 2 Kings 14:1. Hier vinden wij Amazia:

I. Een rechtvaardigen wreker van de dood zijns vaders 2 Chronicles 25:1.

II. Een gehoorzamen waarnemer van het gebod Gods, 2 Chronicles 25:5.

III. Een wreden overwinnaar van de Edomieten, 2 Chronicles 25:11.

IV. Een dwaze aanbidder van de goden van Edom, en ongeduldig onder bestraffing dieswege, 2 Chronicles 25:14.

V. Roekeloos daagt hij de koning Israëls uit ten strijde, en wordt gevoelig gestraft voor zijn roekeloosheid, 2 Chronicles 25:17

VI. En eindelijk, zijn dagen roemloos eindigende, 2 Chronicles 25:26.

Verzen 1-13

Wij hebben hier:

I. Het algemene karakter van Amzia, hij deed dat recht was in de ogen des HEEREN, aanbad de ware God, hield de tempeldienst in stand en ondersteunde de Godsdienst in zijn rijk, maar hij deed het niet met een volkomen hart, 2 Chronicles 25:2, dat is: hijzelf was geen man van ernstige Godsvrucht en had geen ijver voor de Godsdienstoefeningen. Hij was er geen vijand van, maar een koel, onverschillig vriend. Dat is het karakter van maar al te velen in deze Laodicese tijd, zij doen wat goed is, maar niet met het hart, niet met een volkomen hart.

II. Een noodzakelijke daad van gerechtigheid, die hij volvoerde aan de verraders, die zijn vader hadden vermoord, hij doodde hen, 2 Chronicles 25:3.

Hoewel wij moeten onderstellen dat zij bedoeld hebben de dood des profeten op de koning te wreken, zoals in 2 Chronicles 24:25 te kennen wordt gegeven, kon dit hun goddeloze daad toch niet rechtvaardigen, want zij waren de wrekers niet, maar hebben hovaardig God het werk uit de handen genomen.

En zo heeft Amzia gedaan wat hem betaamde, door hen tot verantwoording te roepen er voor, maar daarbij hield hij zich binnen de regel van de wet die verbood de kinderen ter dood te brengen voor de zonde van de ouders, 2 Chronicles 25:4.

III. Zijn krijgstocht tegen de Edomieten, die enige tijd geleden van onder de heerschappij van Juda waren afgevallen, waaraan hij bedoelde hen wederom te onderwerpen.

Merk op:

1. De grote toebereidselen die hij maakte voor deze krijgstocht.

a. Hij monsterde zijn eigen krijgsmacht en rangschikte zijn troepen 2 Chronicles 25:5, en hij bevond dat hij in geheel Juda en Benjamin slechts drie honderd duizend man op de been kon brengen, die geschikt waren voor de krijg, terwijl er in Josafats tijd, vijftig of zestig Jaren tevoren, viermaal zoveel waren, de zonde verzwakt en vermindert een volk en ontmoedigt het.

b. Hij huurde hulptroepen uit het rijk van Israël, 2 Chronicles 25:6.

Bevindende dat zijn eigen rijk tekort kwam in manschappen trachtte hij door geld het tekort aan te vullen, en zo nam hij dan honderd duizend Israëlieten in dienst. Indien hij een van zijn profeten geraadpleegd had voordat hij dat deed, of slechts bedacht had hoe weinig voordelig een verbond met Israël voor zijn voorouders is geweest, dan zou hij niet nodig gehad hebben wat hij gedaan had weer ongedaan te maken. Maar roekeloosheid geeft oorzaak tot berouw.

2. Het bevel, dat God hem zond door een profeet, om de krijgsmacht van Israël uit zijn dienst te ontslaan, 2 Chronicles 25:7, 2 Chronicles 25:8. Hij wilde dat hij niemand te hulp zou roepen, want het had de schijn alsof hij God wantrouwde, als hij zich slechts verzekerde van Zijn hulp en tegenwoordigheid, dan was zijn eigen leger voldoende, maar hen inzonderheid moet hij niet te hulp roepen, want de HEERE is niet met alle kinderen Efraïms, omdat zij niet met Hem zijn, maar de kalveren aanbidden. Dat was een goede reden, waarom hij geen gebruik van hen moest maken, hij kon niet op hen rekenen om hem werkelijk van dienst te zijn. Welk goed kon hij verwachten van hen, met wie God niet is, op wier ondernemingen Zijn zegen niet rust? Het is lieflijk en aangenaam diegenen te gebruiken, van wie wij reden hebben te hopen dat zij invloed hebben in de hemel, maar het is gevaarlijk zich te vergezelschappen met hen, van wie de HEERE geweken is. De profeet verzekerde hem dat, zo hij volhardde in zijn besluit om deze afgodische, afvallige Israëlieten mee te nemen in de hoop zich hierdoor te versterken voor de strijd, het op zijn gevaar zou zijn, zij zouden een zware, onnutte last voor zijn leger blijken te zijn, het verraden en te gronde doen gaan, "God zal u doen vallen voor de vijand, en deze Israëlieten zullen het verderf zijn van uw zaak, want God is machtig u zonder hen te helpen, en u neer te werpen al hebt gij hen bij u."

3. Amzia's bezwaar tegen dit bevel en het bevredigende antwoord, dat de profeet hem gaf nopens dat bezwaar, 2 Chronicles 25:9. De koning had de mannen Israëls honderd talenten zilvers vooruit betaald. "Als ik hen nu wegzend," zegt hij, "dan zal ik dat geld verliezen". "Maar wat zal men doen met de honderd talenten, die ik aan de benden Israëls gegeven heb?" Dat is de tegenwerping, die de mensen dikwijls inbrengen tegen het doen van hun plicht, zij zijn bevreesd er verliezen door te lijden. "Zie daar niet op," zegt de profeet, "de HEERE heeft meer dan dit om u te geven, en gij kunt er staat op maken, dat Hij u door Hem geen verlies zal laten lijden. Wat zijn honderd talenten zilvers tussen u en Hem? Hij heeft middelen genoeg om u dat te vergoeden, het is bereden u er van te spreken." Een vast geloof in Gods algenoegzaamheid om ons door te helpen in het doen van onze plicht en alle schade en verlies, die wij lijden in Zijn dienst, ruim te vergoeden, zal Zijn juk zeer zacht en Zijn last zeer licht maken. Wat is vertrouwen op God anders dan gewillig te zijn het verlies van wat het ook zij voor Hem te dragen, in vertrouwen op het deugdelijke van de waarborg, die Hij ons geeft, dat wij door Hem niets zullen verliezen, maar dat alles ons vergoed zal worden? Als wij er tegenzin in hebben om van jets voor God en onze Godsdienst te scheiden, dan moet dit ons er mee bevredigen, dat Hij machtig is om ons veel meer dan dit te geven. Hij is rechtvaardig, en Hij is goed, en Hij is instaat om te betalen. De koning verloor honderd talenten zilvers door zijn gehoorzaamheid, en wij bevinden dat juist die som gegeven werd aan zijn kleinzoon Jotham als een geschenk, 2 Chronicles 27:5 , toen werd de hoofdsom terugbetaald en als interest tien duizend kor tarwe en even zoveel gerst.

4. Zijn gehoorzaamheid aan het bevel Gods, die vermeld is tot zijn eer. Hij wilde liever zijn geld verliezen, misnoegen verwekken bij zijn bondgenoten, en een vierde deel van zijn leger wegzenden juist op het ogenblik, dat hij tegen de vijand ging optrekken, dan God beledigen. Hij scheidde de benden af, die uit Efraïm tot hem gekomen waren, dat zij naar hun plaats gingen, 2 Chronicles 25:10. En zij gingen naar hun plaats in grote toorn, het als een grote belediging beschouwende om als het ware bespot te zijn geworden, en afgedankt als mannen, die niet geschikt waren om gebruikt te worden, en misschien teleurgesteld zijnde in hun verwachting van een aandeel aan de te behalen buit door zich met Juda te verenigen tegen Edom. De mensen zijn licht geneigd om zich te vertoornen over wat hun gewin of hun roem raakt, al worden zij daardoor ook van gevaar en moeite ontheven.

5. Hij triomfeert over de Edomieten, 2 Chronicles 25:11, tien duizend man heeft hij op het slagveld gedood, tien duizend gevangenen gemaakt die hij op barbaarse wijze allen ter dood bracht, door hen van de hoogte van een rots naar beneden te werpen. Wat hem er toe bracht om deze wreedheid jegens hen te oefenen, wordt ons niet gezegd, maar zij was zeer groot.

6. Het kwaad, dat de weggezonden krijgslieden van Israël aan de steden van Juda gedaan hebben, hetzij nu op hun terugkeer of later, 2 Chronicles 25:13.. Zij hebben het zo euvel opgenomen weggezonden te zijn, dat zij besloten om, nu zij niet met Juda mochten gaan om de roof van Edom te delen, Juda tot hun prooi te maken. Zij plunderden verscheidene open steden aan de grenzen en doodden drie duizend mannen, die weerstand boden. Maar waarom heeft God dit toegelaten? Was het dan niet uit gehoorzaamheid aan Hem, dat zij weggezonden waren, en moet het land er dan toch zo zwaar om lijden? Voorzeker! Gods weg is in de zee! Had de profeet niet gezegd dat God niet met de kinderen van Efraïm was, en toch wordt hun toegelaten te overmogen tegen Juda! Ongetwijfeld heeft God hiermede bedoeld deze steden van Juda te kastijden voor hun afgoderijen, die het meest gevonden werden in de delen des lands, die het dichtst bij Israël lagen. De mannen Israëls hadden hen verdorven, en nu werden zij hun tot een plaag. Satan verzoekt de mensen en pijnigt hen.

Verzen 1-13

Wij hebben hier:

I. Het algemene karakter van Amzia, hij deed dat recht was in de ogen des HEEREN, aanbad de ware God, hield de tempeldienst in stand en ondersteunde de Godsdienst in zijn rijk, maar hij deed het niet met een volkomen hart, 2 Chronicles 25:2, dat is: hijzelf was geen man van ernstige Godsvrucht en had geen ijver voor de Godsdienstoefeningen. Hij was er geen vijand van, maar een koel, onverschillig vriend. Dat is het karakter van maar al te velen in deze Laodicese tijd, zij doen wat goed is, maar niet met het hart, niet met een volkomen hart.

II. Een noodzakelijke daad van gerechtigheid, die hij volvoerde aan de verraders, die zijn vader hadden vermoord, hij doodde hen, 2 Chronicles 25:3.

Hoewel wij moeten onderstellen dat zij bedoeld hebben de dood des profeten op de koning te wreken, zoals in 2 Chronicles 24:25 te kennen wordt gegeven, kon dit hun goddeloze daad toch niet rechtvaardigen, want zij waren de wrekers niet, maar hebben hovaardig God het werk uit de handen genomen.

En zo heeft Amzia gedaan wat hem betaamde, door hen tot verantwoording te roepen er voor, maar daarbij hield hij zich binnen de regel van de wet die verbood de kinderen ter dood te brengen voor de zonde van de ouders, 2 Chronicles 25:4.

III. Zijn krijgstocht tegen de Edomieten, die enige tijd geleden van onder de heerschappij van Juda waren afgevallen, waaraan hij bedoelde hen wederom te onderwerpen.

Merk op:

1. De grote toebereidselen die hij maakte voor deze krijgstocht.

a. Hij monsterde zijn eigen krijgsmacht en rangschikte zijn troepen 2 Chronicles 25:5, en hij bevond dat hij in geheel Juda en Benjamin slechts drie honderd duizend man op de been kon brengen, die geschikt waren voor de krijg, terwijl er in Josafats tijd, vijftig of zestig Jaren tevoren, viermaal zoveel waren, de zonde verzwakt en vermindert een volk en ontmoedigt het.

b. Hij huurde hulptroepen uit het rijk van Israël, 2 Chronicles 25:6.

Bevindende dat zijn eigen rijk tekort kwam in manschappen trachtte hij door geld het tekort aan te vullen, en zo nam hij dan honderd duizend Israëlieten in dienst. Indien hij een van zijn profeten geraadpleegd had voordat hij dat deed, of slechts bedacht had hoe weinig voordelig een verbond met Israël voor zijn voorouders is geweest, dan zou hij niet nodig gehad hebben wat hij gedaan had weer ongedaan te maken. Maar roekeloosheid geeft oorzaak tot berouw.

2. Het bevel, dat God hem zond door een profeet, om de krijgsmacht van Israël uit zijn dienst te ontslaan, 2 Chronicles 25:7, 2 Chronicles 25:8. Hij wilde dat hij niemand te hulp zou roepen, want het had de schijn alsof hij God wantrouwde, als hij zich slechts verzekerde van Zijn hulp en tegenwoordigheid, dan was zijn eigen leger voldoende, maar hen inzonderheid moet hij niet te hulp roepen, want de HEERE is niet met alle kinderen Efraïms, omdat zij niet met Hem zijn, maar de kalveren aanbidden. Dat was een goede reden, waarom hij geen gebruik van hen moest maken, hij kon niet op hen rekenen om hem werkelijk van dienst te zijn. Welk goed kon hij verwachten van hen, met wie God niet is, op wier ondernemingen Zijn zegen niet rust? Het is lieflijk en aangenaam diegenen te gebruiken, van wie wij reden hebben te hopen dat zij invloed hebben in de hemel, maar het is gevaarlijk zich te vergezelschappen met hen, van wie de HEERE geweken is. De profeet verzekerde hem dat, zo hij volhardde in zijn besluit om deze afgodische, afvallige Israëlieten mee te nemen in de hoop zich hierdoor te versterken voor de strijd, het op zijn gevaar zou zijn, zij zouden een zware, onnutte last voor zijn leger blijken te zijn, het verraden en te gronde doen gaan, "God zal u doen vallen voor de vijand, en deze Israëlieten zullen het verderf zijn van uw zaak, want God is machtig u zonder hen te helpen, en u neer te werpen al hebt gij hen bij u."

3. Amzia's bezwaar tegen dit bevel en het bevredigende antwoord, dat de profeet hem gaf nopens dat bezwaar, 2 Chronicles 25:9. De koning had de mannen Israëls honderd talenten zilvers vooruit betaald. "Als ik hen nu wegzend," zegt hij, "dan zal ik dat geld verliezen". "Maar wat zal men doen met de honderd talenten, die ik aan de benden Israëls gegeven heb?" Dat is de tegenwerping, die de mensen dikwijls inbrengen tegen het doen van hun plicht, zij zijn bevreesd er verliezen door te lijden. "Zie daar niet op," zegt de profeet, "de HEERE heeft meer dan dit om u te geven, en gij kunt er staat op maken, dat Hij u door Hem geen verlies zal laten lijden. Wat zijn honderd talenten zilvers tussen u en Hem? Hij heeft middelen genoeg om u dat te vergoeden, het is bereden u er van te spreken." Een vast geloof in Gods algenoegzaamheid om ons door te helpen in het doen van onze plicht en alle schade en verlies, die wij lijden in Zijn dienst, ruim te vergoeden, zal Zijn juk zeer zacht en Zijn last zeer licht maken. Wat is vertrouwen op God anders dan gewillig te zijn het verlies van wat het ook zij voor Hem te dragen, in vertrouwen op het deugdelijke van de waarborg, die Hij ons geeft, dat wij door Hem niets zullen verliezen, maar dat alles ons vergoed zal worden? Als wij er tegenzin in hebben om van jets voor God en onze Godsdienst te scheiden, dan moet dit ons er mee bevredigen, dat Hij machtig is om ons veel meer dan dit te geven. Hij is rechtvaardig, en Hij is goed, en Hij is instaat om te betalen. De koning verloor honderd talenten zilvers door zijn gehoorzaamheid, en wij bevinden dat juist die som gegeven werd aan zijn kleinzoon Jotham als een geschenk, 2 Chronicles 27:5 , toen werd de hoofdsom terugbetaald en als interest tien duizend kor tarwe en even zoveel gerst.

4. Zijn gehoorzaamheid aan het bevel Gods, die vermeld is tot zijn eer. Hij wilde liever zijn geld verliezen, misnoegen verwekken bij zijn bondgenoten, en een vierde deel van zijn leger wegzenden juist op het ogenblik, dat hij tegen de vijand ging optrekken, dan God beledigen. Hij scheidde de benden af, die uit Efraïm tot hem gekomen waren, dat zij naar hun plaats gingen, 2 Chronicles 25:10. En zij gingen naar hun plaats in grote toorn, het als een grote belediging beschouwende om als het ware bespot te zijn geworden, en afgedankt als mannen, die niet geschikt waren om gebruikt te worden, en misschien teleurgesteld zijnde in hun verwachting van een aandeel aan de te behalen buit door zich met Juda te verenigen tegen Edom. De mensen zijn licht geneigd om zich te vertoornen over wat hun gewin of hun roem raakt, al worden zij daardoor ook van gevaar en moeite ontheven.

5. Hij triomfeert over de Edomieten, 2 Chronicles 25:11, tien duizend man heeft hij op het slagveld gedood, tien duizend gevangenen gemaakt die hij op barbaarse wijze allen ter dood bracht, door hen van de hoogte van een rots naar beneden te werpen. Wat hem er toe bracht om deze wreedheid jegens hen te oefenen, wordt ons niet gezegd, maar zij was zeer groot.

6. Het kwaad, dat de weggezonden krijgslieden van Israël aan de steden van Juda gedaan hebben, hetzij nu op hun terugkeer of later, 2 Chronicles 25:13.. Zij hebben het zo euvel opgenomen weggezonden te zijn, dat zij besloten om, nu zij niet met Juda mochten gaan om de roof van Edom te delen, Juda tot hun prooi te maken. Zij plunderden verscheidene open steden aan de grenzen en doodden drie duizend mannen, die weerstand boden. Maar waarom heeft God dit toegelaten? Was het dan niet uit gehoorzaamheid aan Hem, dat zij weggezonden waren, en moet het land er dan toch zo zwaar om lijden? Voorzeker! Gods weg is in de zee! Had de profeet niet gezegd dat God niet met de kinderen van Efraïm was, en toch wordt hun toegelaten te overmogen tegen Juda! Ongetwijfeld heeft God hiermede bedoeld deze steden van Juda te kastijden voor hun afgoderijen, die het meest gevonden werden in de delen des lands, die het dichtst bij Israël lagen. De mannen Israëls hadden hen verdorven, en nu werden zij hun tot een plaag. Satan verzoekt de mensen en pijnigt hen.

Verzen 14-16

1. Hier is Amzia's afval van de God Israëls tot de goden van de Edomieten. Onbegrijpelijke dwaasheid! Achaz aanbad de goden van hen, die over hem gezegevierd hadden, daar was nog enige schijn van reden voor, 2 Chronicles 28:23.

Maar de goden te aanbidden van hen, die hij overwonnen had, die hun eigen aanbidders niet konden beschermen dat was wel de grootste ongerijmdheid, die men zich denken kan.

Wat zag hij toch in de goden van de kinderen van Seïr, dat hem kon verleiden om die zich tot zijn goden te stellen' en zich voor hen neer te buigen? 2 Chronicles 25:14.

Indien hij de afgoden van de top van de rots had nedergeworpen en ze had vergruizeld inplaats van de gevangenen, hij zou meer van de Godsvrucht zowel als van het mededogen van een Israëliet aan de dag gelegd hebben, maar misschien is hij om die onmenselijke wreedheid aldus aan deze bespottelijke afgoderij overgegeven.

2. De bestraffing, die God hem voor deze zonde door een profeet heeft gezonden. De toorn des HEEREN was tegen hem ontstoken en wel zeer rechtvaardiglijk, maar eer Hij hem aan het verderf overgaf zond Hij een profeet tot hem om hem van zonde te overtuigen, tot bekering te brengen, en aldus zijn verderf te voorkomen. De profeet heeft zeer eerlijk en zeer zacht met hem geredeneerd: Waarom hebt gij de gunst gezocht van de goden, die hun volk niet uit uw hand hebben kunnen redden? 2 Chronicles 25:15.

Indien de mensen slechts wilden bedenken hoe onmachtig om hen te helpen al die dingen zijn, tot welke zij de toevlucht nemen, als zij God verlaten, zij zouden zulke vijanden niet zijn van zichzelf.

3. De bestraffing, die hij de bestraffer gaf 2 Chronicles 25:16. Hij kon niets te berde brengen tot verontschuldiging van zijn eigen dwaasheid, de bestraffing was al te rechtmatig om er iets tegen in te brengen, maar hij maakte zich driftig tegen de bestraffer.

a. Hij hoonde hem als een onbeschaamder indringer, die zich bemoeide met wat hem niet aanging. Heeft men u tot des konings raadgever gesteld? Kon dan niemand een verstandig woord met hem spreken, zonder dat hem het schamper verwijt toegeduwd werd, dat hij zich de plaats van een geheimraad wilde aanmatigen? Maar als profeet was hij door de Koning van de koningen tot des konings raadgever gesteld, die de koning niet alleen verplicht was te horen, maar om raad te vragen en naar zijn raad te handelen.

b. Hij legde hem het zwijgen op, gebood hem op te houden, geen woord meer tot hem te zeggen. "Hij zei tot de ziener: zie niet", Isaiah 30:10. De mensen zouden wel gaarne hun profeten "er onder houden", zoals wij zeggen, zodat zij spreken wanneer en wat zij wensen zullen en niet anders.

c. Hij dreigde hem. Waarom zouden zij u slaan? Het is op uw gevaar, zo gij nog een enkel woords zegt aangaande deze zaak." Hij schijnt hem te herinneren aan het lot van Zacharia onder de vorige regering, die ter dood gebracht werd om zijn vrijpostigheid jegens de koning, en hij zegt hem zich aan diens lot te spiegelen. Aldus rechtvaardigt hij het doden van die profeet door deze te bedreigen, en zo maakt hij zich dan ook schuldig aan het bloed van beide. Hoewel de profeet, die hem had bevolen de hulptroepen van Israël terug te zenden, zich tegen zijn staatkunde had verzet en hem honderd talenten zilvers had doen verliezen vond hij toch gehoor bij hem, naar zijn raad werd geluisterd en gehandeld, 2 Chronicles 25:10.

Maar tegen deze profeet, die hem afried de goden van de Edomieten te aanbidden, ging hij met onverklaarbare woede tekeer, die aan de betovering van de afgoderij toegeschreven moet worden. Hij liet zich gemakkelijk bewegen om van zijn talenten zilvers afstand te doen, maar volstrekt niet om van zijn zilveren goden te scheiden.

4. Het oordeel dat de profeet dieswege over hem uitsprak. Hij had meer tot hem te zeggen voor onderricht en raad, maar hem hardnekkig bevindende in zijn ongerechtigheid, liet hij het na. Hij is "vergezeld met de afgoden, laat hem varen," Hosea 4:17.

Rampzalig is de toestand van de mens, met wie de gezegende Geest door leraren en door hun geweten niet langer wil twisten, Genesis 6:3 ,

en als zij, die bestraffen in de poort, evenals de bestraffer in het eigen binnenste na leng teruggewezen en teleurgesteld te zijn, ten laatste zwijgen, dies heb Ik hen overgegeven in het goeddunken huns harten.

De geruste zondaar laat er zich misschien op voorstaan, dat hij zijn bestraffers en vermaners tot zwijgen heeft gebracht en zich van hen heeft ontslagen, maar wat komt ervan? Ik merk dat God besloten heeft u te verderven, het is een duidelijk teken, dat gij ten verderve zijt aangeschreven, dewijl gij dit gedaan en naar mijn raad niet gehoord hebt.

Zij, die doof zijn voor bestraffing, rijpen snel voor het verderf, Proverbs 29:1.

Verzen 14-16

1. Hier is Amzia's afval van de God Israëls tot de goden van de Edomieten. Onbegrijpelijke dwaasheid! Achaz aanbad de goden van hen, die over hem gezegevierd hadden, daar was nog enige schijn van reden voor, 2 Chronicles 28:23.

Maar de goden te aanbidden van hen, die hij overwonnen had, die hun eigen aanbidders niet konden beschermen dat was wel de grootste ongerijmdheid, die men zich denken kan.

Wat zag hij toch in de goden van de kinderen van Seïr, dat hem kon verleiden om die zich tot zijn goden te stellen' en zich voor hen neer te buigen? 2 Chronicles 25:14.

Indien hij de afgoden van de top van de rots had nedergeworpen en ze had vergruizeld inplaats van de gevangenen, hij zou meer van de Godsvrucht zowel als van het mededogen van een Israëliet aan de dag gelegd hebben, maar misschien is hij om die onmenselijke wreedheid aldus aan deze bespottelijke afgoderij overgegeven.

2. De bestraffing, die God hem voor deze zonde door een profeet heeft gezonden. De toorn des HEEREN was tegen hem ontstoken en wel zeer rechtvaardiglijk, maar eer Hij hem aan het verderf overgaf zond Hij een profeet tot hem om hem van zonde te overtuigen, tot bekering te brengen, en aldus zijn verderf te voorkomen. De profeet heeft zeer eerlijk en zeer zacht met hem geredeneerd: Waarom hebt gij de gunst gezocht van de goden, die hun volk niet uit uw hand hebben kunnen redden? 2 Chronicles 25:15.

Indien de mensen slechts wilden bedenken hoe onmachtig om hen te helpen al die dingen zijn, tot welke zij de toevlucht nemen, als zij God verlaten, zij zouden zulke vijanden niet zijn van zichzelf.

3. De bestraffing, die hij de bestraffer gaf 2 Chronicles 25:16. Hij kon niets te berde brengen tot verontschuldiging van zijn eigen dwaasheid, de bestraffing was al te rechtmatig om er iets tegen in te brengen, maar hij maakte zich driftig tegen de bestraffer.

a. Hij hoonde hem als een onbeschaamder indringer, die zich bemoeide met wat hem niet aanging. Heeft men u tot des konings raadgever gesteld? Kon dan niemand een verstandig woord met hem spreken, zonder dat hem het schamper verwijt toegeduwd werd, dat hij zich de plaats van een geheimraad wilde aanmatigen? Maar als profeet was hij door de Koning van de koningen tot des konings raadgever gesteld, die de koning niet alleen verplicht was te horen, maar om raad te vragen en naar zijn raad te handelen.

b. Hij legde hem het zwijgen op, gebood hem op te houden, geen woord meer tot hem te zeggen. "Hij zei tot de ziener: zie niet", Isaiah 30:10. De mensen zouden wel gaarne hun profeten "er onder houden", zoals wij zeggen, zodat zij spreken wanneer en wat zij wensen zullen en niet anders.

c. Hij dreigde hem. Waarom zouden zij u slaan? Het is op uw gevaar, zo gij nog een enkel woords zegt aangaande deze zaak." Hij schijnt hem te herinneren aan het lot van Zacharia onder de vorige regering, die ter dood gebracht werd om zijn vrijpostigheid jegens de koning, en hij zegt hem zich aan diens lot te spiegelen. Aldus rechtvaardigt hij het doden van die profeet door deze te bedreigen, en zo maakt hij zich dan ook schuldig aan het bloed van beide. Hoewel de profeet, die hem had bevolen de hulptroepen van Israël terug te zenden, zich tegen zijn staatkunde had verzet en hem honderd talenten zilvers had doen verliezen vond hij toch gehoor bij hem, naar zijn raad werd geluisterd en gehandeld, 2 Chronicles 25:10.

Maar tegen deze profeet, die hem afried de goden van de Edomieten te aanbidden, ging hij met onverklaarbare woede tekeer, die aan de betovering van de afgoderij toegeschreven moet worden. Hij liet zich gemakkelijk bewegen om van zijn talenten zilvers afstand te doen, maar volstrekt niet om van zijn zilveren goden te scheiden.

4. Het oordeel dat de profeet dieswege over hem uitsprak. Hij had meer tot hem te zeggen voor onderricht en raad, maar hem hardnekkig bevindende in zijn ongerechtigheid, liet hij het na. Hij is "vergezeld met de afgoden, laat hem varen," Hosea 4:17.

Rampzalig is de toestand van de mens, met wie de gezegende Geest door leraren en door hun geweten niet langer wil twisten, Genesis 6:3 ,

en als zij, die bestraffen in de poort, evenals de bestraffer in het eigen binnenste na leng teruggewezen en teleurgesteld te zijn, ten laatste zwijgen, dies heb Ik hen overgegeven in het goeddunken huns harten.

De geruste zondaar laat er zich misschien op voorstaan, dat hij zijn bestraffers en vermaners tot zwijgen heeft gebracht en zich van hen heeft ontslagen, maar wat komt ervan? Ik merk dat God besloten heeft u te verderven, het is een duidelijk teken, dat gij ten verderve zijt aangeschreven, dewijl gij dit gedaan en naar mijn raad niet gehoord hebt.

Zij, die doof zijn voor bestraffing, rijpen snel voor het verderf, Proverbs 29:1.