Lukas 1:1

Gereviseerde Lutherse Vertaling

Nademaal velen ondernomen hebben, om in orde op te stellen een verhaal van de zaken, die onder ons waarlijk zijn voorgevallen,

Parallel Translations

Staten Vertaling
Nademaal velen ter hand genomen hebben, om in orde te stellen een verhaal van de dingen, die onder ons volkomen zekerheid hebben;

Gereviseerde Leidse Vertaling
overeenkomstig hetgeen zij die van den aanvang af ooggetuigen en bedienaren des woords zijn geweest ons overgeleverd hebben, zo heeft het ook mij goedgedacht, na alles van voren af nauwkeurig te hebben nagevorst, het in goede orde voor u op te schrijven, Hoogedele Theofilus; opdat gij zekerheid moogt hebben aangaande de dingen waarin gij onderwezen zijt. In de dagen van Herodes den koning van Judea leefde zeker priester, Zacharja genaamd, uit de afdeling Abia; zijn vrouw was uit de dochteren van Aaron en heette Elizabet. Beiden waren rechtschapen in de ogen van God, daar zij zich onberispelijk gedroegen naar al de voorschriften en verordeningen des Heeren. Zij hadden geen kind, daar Elizabet onvruchtbaar was, en beiden waren reeds bejaard. Eens, toen zijn afdeling aan de beurt was om het priesterlijk werk voor God te verrichten en hij, naar de gewoonte der priesterschap, door het lot was aangewezen om het wierookoffer te brengen, trad hij hiertoe den tempel binnen, terwijl de gehele schare daarbuiten, ten tijde van het wierookoffer, bad. Daar verscheen hem een engel des Heeren, staande ter rechterzijde van het wierookaltaar. Op dit gezicht ontroerde Zacharja, en vrees viel op hem. Maar de engel sprak tot hem: Vrees niet, Zacharja; want uw gebed is verhoord, Uw vrouw Elizabet zal u een zoon baren, dien gij Johannes moet noemen. Hij zal u tot vreugde en blijdschap zijn, en velen zullen zich over zijn geboorte verheugen. Want hij zal groot zijn in het oog des Heeren, wijn noch sterken drank drinken en reeds van den moederschoot af met heiligen geest zijn vervuld. Hij zal vele der zonen Israels tot den Heer hun God terugbrengen en zelf voor Hem uit gaan met den geest en de kracht van Elia om de harten der vaderen tot hun kinderen te brengen en ongehoorzamen tot de gezindheid der rechtschapenen, en den Heer een wel toegerust volk te bereiden. Zacharja zeide tot den engel: Waaraan zal ik dit weten? Want ik ben oud en mijn vrouw is hoogbedaagd. De engel antwoordde hem: Ik ben Gabriel, die voor God sta, en hen gezonden om tot u te spreken en u deze blijmare te brengen. En nu, gij zult stom zijn en niet kunnen spreken, tot den dag waarop dit geschiedt, omdat gij geen geloof hebt geslagen aan mijn woorden die te hunner tijd vervuld zullen worden. Het volk wachtte op Zacharja en verwonderde zich dat hij zo lang in den tempel bleef. En toen hij er uit kwam, kon hij niet tot hen spreken. Hieruit begrepen zij dat hij in den tempel een gezicht had gehad. Hij maakte slechts gebaren en bleef stom. Toen zijn diensttijd verstreken was, ging hij naar zijn huis. Daarna werd zijn vrouw Elizabet zwanger en verborg zich vijf maanden. Zo, zeide zij, heeft de Heer mij gedaan ten tijde dat Hij naar mij heeft omgezien om mijn smaad onder de mensen weg te nemen. In de zesde maand werd de engel Gabriel door God gezonden naar een stad van Galilea, met name Nazaret, tot een maagd die verloofd was met een man, Jozef genaamd, uit het huis van David. De maagd heette Maria. Bij haar binnentredend, zeide de engel tot haar: Wees gegroet, begenadigde, de Heer zij met u! Zij ontroerde op die toespraak, en vroeg zichzelf af, wat die begroeting toch mocht betekenen. En de engel zeide tot haar: Vrees niet, Maria; want gij hebt gunst bij God gevonden. Gij zult zwanger worden en een zoon baren, dien gij Jezus moet noemen. Deze zal groot zijn en zoon des Allerhoogsten genoemd worden; hem zal de Heere God den troon van zijn vader David geven; tot in eeuwigheid zal hij heersen over Jakobs huis; aan zijn heerschappij zal geen einde komen. Maria zeide tot den engel: Hoe kan dit geschieden, terwijl ik geen man heb? De engel antwoordde haar: De Heilige Geest zal over u komen, en de kracht des Allerhoogsten u overschaduwen; daarom zal het heilige dat verwekt wordt Gods zoon heten. En zie, Elizabet, uw bloedverwant, is in haar ouderdom zwanger geworden van een zoon; zij, die onvruchtbaar heette, is nu in de zesde maand; want geen woord dat van God komt kan krachteloos zijn. Toen zeide Maria: Zie, ik ben des Heeren dienstmaagd; mij geschiede naar uw woord. En de engel verliet haar. In die dagen maakte Maria zich op en ging ijlings het gebergte in, naar een stad in Juda. Zij kwam in het huis van Zacharja, en groette Elizabet. Nauwelijks hoorde Elizabet Maria's groet, of het kind in haar schoot sprong op, en Elizabet werd met heiligen geest vervuld, barstte los en sprak met luide stem: Gezegend zijt gij onder de vrouwen! Gezegend de vrucht van uw schoot! Vanwaar valt mij dit te beurt dat de moeder mijns Heeren tot mij komt? Want zie, toen het geluid van uw groet in mijn oor drong, sprong het kind van vreugde in mijn schoot op. Zalig zij die geloofd heeft dat hetgeen haar vanwege den Heer gezegd is vervuld zal worden. Toen zeide Maria: Mijn ziel maakt groot den Heer, mijn geest verheugt zich in God mijn redder; omdat Hij acht heeft geslagen op den lagen staat zijner dienstmaagd; want zie, van nu af zullen mij zalig prijzen alle geslachten; omdat de Machtige iets groots aan mij gedaan heeft. Heilig is zijn naam, en zijn barmhartigheid genieten van geslacht tot geslacht zij die Hem vrezen. Getoond heeft Hij de kracht van zijn arm, verstrooid wie zich verheffen in trotsen waan: machtigen zijn van den troon neergehaald en nederigen verhoogd, hongerigen rijkelijk met goede gaven begiftigd en rijken ledig weggezonden. Hij heeft zich het lot van zijn knecht Israel aangetrokken, gedachtig aan hetgeen Hij tot onze vaderen gesproken heeft, dat Hij zich ontfermen zou over Abraham en zijn kroost tot in eeuwigheid. Maria bleef ongeveer drie maanden bij haar en keerde toen naar huis terug. Toen de tijd gekomen was dat Elizabet baren zou, bracht zij een zoon ter wereld. Buren en bloedverwanten horend welk een grote barmhartigheid God haar bewezen had, verblijdden zich met haar. En toen zij op den achtsten dag kwamen voor de besnijdenis van het kind, wilden zij het, naar den naam van zijn vader, Zacharja noemen. Maar de moeder kwam tussenbeide en zeide: Neen, het moet Johannes heten. Zij zeiden tot haar: Er is niemand in uw familie die zo heet-- en wenkten zijn vader te zeggen hoe het moest heten. Hij vroeg om een schrijftafeltje en schreef daarop: Johannes is zijn naam. Allen verbaasden zich. Toen werd plotseling zijn mond en tong ontboeid en sprak hij, God verheerlijkend. Vrees beving al hun buren; in het ganse gebergte van Judea werden al die woorden besproken, en ieder die het hoorde legde ze in zijn hart weg en zeide: Wat zal toch uit dit kind worden? --want de hand des Heeren was ook met hem. Zijn vader Zacharja nu werd vervuld van heiligen geest en sprak in profetische geestdrift: Geloofd zij de Heer, de God van Israel, omdat Hij op zijn volk achtgeslagen en het redding verschaft heeft. Hij heeft een hoorn der verlossing voor ons doen opstaan in het huis van David, zijn dienaar, zoals hij van oudsher gesproken heeft door den mond zijner heilige profeten, ons gered uit de macht onzer vijanden, en uit de hand dergenen die ons haten, zich erbarmd over onze vaderen, gedachtig aan zijn heilig verbond, den eed dien Hij aan Abraham, onzen vader, heeft gezworen, dat Hij ons het geluk zou geven, zonder vrees, uit de hand onzer vijanden verlost, Hem te dienen, in heiligheid en gerechtigheid voor Hem al onze dagen. En gij, mijn kind, zult profeet des Allerhoogsten genoemd worden; want gij zult voor den Heer uit gaan om zijn wegen te banen om zijn volk de kennis des heils te verlenen met vergeving hunner zonden door de ontferming van onzen God, waardoor uit den hooge het opgaand Licht ons zal bestralen om te schijnen over hen die in duisternis en doodschaduw gezeten zijn, en onze voeten te stieren naar den weg des vredes. Het kind wies op en werd sterk van geest; het bleef in de woestijnen totdat het zich aan Israel vertoonde.

Bible Verse Review
  from Treasury of Scripure Knowledge

those: John 20:31, Acts 1:1-3, 1 Timothy 3:16, 2 Peter 1:16-19

most surely: ונכחסןצןסחלוםןם, the passive participle of נכחסןצןסוש [Strong's G4135], from נכחסחע [Strong's G4134], צןסב, full measure; and is applied to a ship fully laden, to a tree in full bearing, etc. Hence it implies that fulness of evidence by which any fact is supported, and also that confidence, or feeling of assent, by which facts so supported are believed.

Reciprocal: Ecclesiastes 12:10 - written Luke 1:3 - in

Gill's Notes on the Bible

Ver. 1. Forasmuch as many have taken in hand,.... From hence, to the end of Luke 1:4 is a preface of the evangelist to his Gospel, setting forth the reasons of his writing it; and which he wrote and sent to the excellent Theophilus, for the further confirmation of him in the faith of Christ. It seems that many had took in hand, or attempted

to set forth in order a declaration of those things which are most surely believed among us; that is, they undertook to write and publish a very particular and exact narrative of the birth, life, actions, doctrines, miracles, sufferings, death, resurrection, and ascension of Jesus Christ; things which Luke, and other Christians, had the fullest and strongest evidence, and were confidently assured of, and most firmly believed, even with a full assurance of faith. By these many, he cannot mean the authentic historians of evangelical facts, as Matthew and Mark; for they two cannot, with any propriety, be called many; and besides, it is not so very clear and certain a point, that they had, as yet, wrote their Gospels; nor would this evangelist suggest any deficiency, weakness, and inaccuracy in them, as he seems to do: nor does he intend such spurious writers as the authors of the Gospels according to the Nazarenes, Hebrews, and Egyptians; of Nicodemus, Thomas, Matthias, and of the twelve apostles; and still less, the Gospels of Cerinthus, Basilides, and other heretics; since these would not have passed without a censure from him, for the falsehood, fabulous, and trifling stuff in them, as well as for the wicked and heretical opinions propagated by them; and besides, these pieces were not extant when this Gospel was written: but he seems to design some honest and well meaning Christians, who undertook to write, and did write an account of the above things, which were firmly believed by all; and which they took from the apostles, and first ministers of the Gospel, from their sermons and discourses, and from conversation with them; and which they committed to writing, partly to help their own memories, and partly for the benefit of others; in which, no doubt, they acted an upright part, though attended with weakness: wherefore, the evangelist does not censure them as false, wicked, and heretical, nor approve of them as divine and perfect for though they honestly meant, and designed well, yet there might be many things collected by them, which were impertinent, and not proper to be transmitted to posterity; and what might be wrote with great inaccuracy and deficiency, and in a style the Holy Ghost thought improper things of this kind should be delivered in: and therefore the evangelist, moved and inspired by the Spirit of God, set about the following work, and under the same influence completed it. The phrase, αναταξασθαι διηγησιν, "to set forth in order a declaration", is as Dr. Lightfoot observes, out of the Talmud h, agreeably to the Jewish way of speaking.

"R. Chasdai said to one of the Rabbins, who was מסדר אגדתא, "setting in order a declaration" before him. &c. or relating in order a story before him.''

h T. Bab. Succa, fol. 53. 1.

Barnes' Notes on the Bible

Forasmuch as many - It has been doubted who are referred to here by the word “many.” It seems clear that it could not be the other evangelists, for the gospel by “John” was not yet written, and the word “many” denotes clearly more than “two.” Besides, it is said that they undertook to record what the “eye-witnesses” had delivered to them, so that the writers did not pretend to be eye-witnesses themselves. It is clear, therefore, that other writings are meant than the gospels which we now have, but what they were is a matter of conjecture. What are now known as spurious gospels were written long after Luke wrote his. It is probable that Luke refers to “fragments” of history, or to narratives of “detached” sayings, acts, or parables of our Lord, which had been made and circulated among the disciples and others. His doctrines were original, bold, pure, and authoritative. His miracles had been extraordinary, clear, and awful. His life and death had been peculiar; and it is not improbable - indeed it is highly probable that such broken accounts and narratives of detached facts would be preserved. That this is what Luke means appears farther from Luke 1:3, where “he” professes to give a regular, full, and systematic account from the very beginning - “having had perfect understanding of “all things from the very first.” The records of the others - the “many” - were broken and incomplete. His were to be regular and full.

Taken in hand - Undertaken, attempted.

To set forth in order - To compose a narrative. It does not refer to the “order” or “arrangement,” but means simply to give a narrative. The word rendered here “in order” is different from that in the third verse, which “has” reference “to order,” or to a full and fair “arrangement” of the principal facts, etc., in the history of our Lord.

A declaration - A narrative - an account of.

Which are most surely believed among us - Among Christians - among all the Christians then living. Here we may remark:

1. That Christians of that day had the best of all opportunities for knowing whether those things were true. Many had seen them, and all others had had the account from those who had witnessed them.
2. That infidels now cannot “possibly” be as good judges in the matter as those who lived at the time, and who were thus competent to determine whether these things were true or false.
3. That all Christians do “most surely believe” the truth of the gospel. It is their life, their hope, their all. Nor can they doubt that their Saviour lived, bled, died, rose, and still lives; that he was their atoning sacrifice, and that he is God over all, blessed forever.

Clarke's Notes on the Bible

THE GOSPEL ACCORDING TO ST. LUKE.

-Usherian year of the World, 3999.

-Alexandrian year of the World, 5497.

-Antiochian year of the World, 5487.

-Constantinopolitan AEra of the World, 5503.

-Rabbinical year of the World, 3754.

-Year of the Julian Period, 4708.

-AEra of the Seleucidae, 307.

-Year before the Christian AEra, 6.

-Year of the CXCIII. Olympiad, 3.

-Year of the building of Rome, 748.

-Year of the Julian AEra, 41.

-Year of the Caesarean AEra of Antioch, 44.

-Year of the Spanish AEra, 34.

-Year of the Paschal Cycle or Dionysian Period, 529.

-Year of the Christian Lunar Cycle, or Golden Number, 15.

-Year of the Rabbinical Lunar Cycle, 12.

-Year of the Solar Cycle, 4.

-Dominical Letter, C.

-Epact, 4.

-Year of the Emperor Augustus, 25.

-Consuls, D. Laelius Balbus, and C. Antistius Vetus, from January 1 to July 1; and Imp. C. Julius Caesar Octav. Augustus XII. and L. Cornelius Sulla, for the remainder of the year. The reason why two sets of Consuls appear in this Chronology is this: the Consuls were changed every year in July, therefore, taking in the whole year, four Consuls necessarily appear: two for the first six months, and two for the latter half of the year.

CHAPTER I.

The preface, or St. Luke's private epistle to Theophilus, 1-4.

The conception and birth of John Baptist foretold by the angel

Gabriel, 5-17.

Zacharias doubts, 18.

And the angel declares he shall be dumb, till the accomplishment

of the prediction, 19-25.

Six months after the angel Gabriel appears to the virgin Mary,

and predicts the miraculous conception and birth of Christ,

26-38.

Mary visits her cousin Elisabeth, 39-45.

Mary's song of exultation and praise, 46-56.

John the Baptist is born, 57-66.

The prophetic song of his father Zacharias, 67-79.

John is educated in the desert, 80.

NOTES ON CHAP. I.

Verse Luke 1:1. Many have taken in hand — Great and remarkable characters have always many biographers. So it appears it was with our Lord: but as most of these accounts were inaccurate, recording as facts things which had not happened; and through ignorance or design mistaking others, especially in the place where St. Luke wrote; it seemed good to the Holy Spirit to inspire this holy man with the most correct knowledge of the whole history of our Lord's birth, preaching, miracles, sufferings, death, resurrection, and ascension, that the sincere, upright followers of God might have a sure foundation, on which they might safely build their faith. Luke 9:10.

Most surely believed among us — Facts confirmed by the fullest evidence - των πεπληροφορημενων πραγματων. Every thing that had been done or said by Jesus Christ was so public, so plain, and so accredited by thousands of witnesses, who could have had no interest in supporting an imposture, as to carry the fullest conviction, to the hearts of those who heard and saw him, of the divinity of his doctrine, and the truth of his miracles.