Read the Bible

¹ Przybliżcie się narodowie ku słuchaniu, a wy ludzie wyrozumiewajcie, ziemio i wszytko, co na niej jest, słuchaj, okrągu świata i wszystko, co się rodzi na niem.² Abowiem popędliwość Pańska jest nad wszytkimi narody, a rozgniewanie jego nad wszytkimi zastępy ich, poraził je a podał je na pomordowanie.³ A pobici ich precz wyrzuceni będą i zaśmierdzą się trupy ich, a opłyną góry krwią ich.⁴ I wszytek zastęp niebieski zniszczeje, a niebiosa zwinione będą jako księgi i wszytek ich zastęp upadnie, jako liść upada z macice a z drzewa figowego.⁵ Abowiem miecz mój opojony jest na niebie. A oto zstąpi przeciw Edomczykom na sąd, a przeciw ludowi naznaczonemu ku straceniu.⁶ Miecz Pański pełny jest krwie, utłuścił się w tłustości i we krwi baranów i kozłów i w łoju około nerek skopowych, ofiara Pańska jest w Bozra, a wielka porażka w ziemi edomskiej.⁷ A jednorożcowie zstąpią z nimi i bycy z wołmi, a ziemia ich będzie pojona krwią i proch ich skrzepnie się z tłustością.⁸ Abowiem dzień jest pomsty Pański a rok zapłaty ku zemsczeniu Syjona.

⁹ Rzeki jej obrócą się w smołę, a proch jej w siarkę, a ziemia w żywicę gorającą.¹⁰ Nie będzie zgaszona ani we dnie ani w nocy. Dym jej wiecznie się kurzyć będzie, a od narodu do narodu pusta będzie, a żaden nie będzie, co by przez nie przeszedł.¹¹ Ale bąk i bocian posiędą ją, puchacz i kruk mieszkać w niej będą i będzie podług sznuru zborzona, a podług wagi spustoszona.¹² Ślachcicy jej nie będą pany w niej i wszytki książęta jej wniwecz się obrócą.¹³ Zrostą ciernia na pałacach jej, pokrzywa i oset na zamkach jej, będzie mieszkaniem smokom, a przebywaniem struśom.¹⁴ Tam się zyim i jim zejdą, a zawoła latawiec na towarzysze swoje: Tam jędza leżeć będzie i najdzie sobie odpoczynienie.¹⁵ A lelek uplecie sobie gniazdo u wysiedzi jajca swe, a wylęże i schowa pod cieniem dzieci swe, a tamże się też zlecą społu sępowie.¹⁶ Szukajcie w księgach Pańskich, a czytajcie; nic się iście z tego nie umniejszy, a jedno z drugim nie ubędzie, abowiem usta jego to rozkazały, a duch jego zbierze je.¹⁷ Rzucił im o nie los, a ręka jego ją sznurem im rozmierzyła; posiędą ją na wieki, a od narodu do narodu mieszkać w niej będą.