Read the Bible

¹ Dni człowieka zrodzonego z kobiety są krótkie i pełne niepokoju.² Zakwita on jak kwiat - i więdnie, umyka jak cień - nie trwa długo.³ Właśnie na takiego kierujesz spojrzenie i takiego pozywasz na sąd.⁴ A czy nieczysty może stać się czysty? Nie ma takich!⁵ Tak, określasz, ile człowiek ma żyć, ustalasz liczbę jego miesięcy, stawiasz granicę, której nie przekroczy.⁶ Skoro tak, to nie wpatruj się w niego, daj mu spokój, niech jak najemnik pocieszy się końcem dnia.

⁷ Dla drzewa jest przynajmniej nadzieja. Gdy je zetną, odrasta, znowu wypuszcza pęd.⁸ Jego korzeń starzeje się w ziemi, w prochu obumiera jego pień,⁹ lecz gdy poczuje wilgoć, kiełkuje, strzela gałązką niczym świeża sadzonka.¹⁰ Tymczasem człowiek, gdy umiera, to na dobre; kiedy zgaśnie, to gdzie się podziewa?¹¹ Jak wód ubywa w jeziorze, jak rzeka opada i wysycha,¹² tak człowiek, gdy legnie, nie wstanie, nie obudzi się, póki trwać będą niebiosa - nie powstanie ze snu.¹³ Obyś tak mnie skrył w świecie zmarłych, schował mnie, aż ustanie Twój gniew, wyznaczył mi granicę - lecz potem wspomniał o mnie!¹⁴ Bo człowiek, gdy umrze, czy ożyje? Będę czekał po wszystkie dni mego znoju, aż przyjdzie kolej na mnie.¹⁵ Będziesz wołał, a ja ci odpowiem, zatęsknisz za tworem swych rąk.

¹⁶ Tak! Teraz liczysz moje kroki, pilnujesz mojego grzechu.¹⁷ Moja nieprawość zapieczętowana w sakiewce, zabezpieczyłeś moją winę.¹⁸ Oto jak góra pada i kruszeje, jak skała przesuwana jest z miejsca,¹⁹ jak woda gładzi kamienie, a ulewa spłukuje proch ziemi, tak Ty, Panie, niweczysz nadzieję człowieka.²⁰ Pokonujesz go na zawsze - i odchodzi; odmieniasz jego oblicze - i odprawiasz.²¹ Jego dzieci doznają szacunku, a on już o tym nie wie. Jego dzieci tracą znaczenie, a do niego to nie dociera.²² Czuje ból, dopóki ma ciało, i dopóki ma duszę - płacze.