Księga Powtórzonego Prawa 15:6

Biblia Warszawska

Gdyż Pan, Bóg twój, błogosławić ci będzie, jak ci obiecał, abyś wielu ludom pożyczał w zastaw, ale ty sam nie będziesz się zapożyczał i dawał zastawu. Będziesz panował nad wielu ludami, ale one nie będą nad tobą panować.

Parallel Translations

Biblia Brzeska (1563)
Abowiem Pan Bóg twój błogosławić cię będzie, tak jako to obiecał tobie, abyś wielu narodom pożyczał, ale sam abyś ni u kogo nie pożyczał, też iżbyś panował nad wielą narodów, a nad tobą aby nikt nie panował.

Biblia Gdańska (1632)
Albowiem Pan, Bóg twój, błogosławić cię będzie, jakoć obiecał; i będziesz pożyczał wielu narodom, a sam u nikogo nie będziesz pożyczał; i będziesz panował nad wielą narodów, a one nad tobą panować nie będą.

Nowe Przymierze Zaremba
PAN, twój Bóg, będzie ci błogosławił - tak, jak ci zapowiedział - abyś pożyczał wielu narodom, lecz sam się nie zapożyczał, i abyś panował nad wieloma narodami, a nad tobą aby nikt nie panował.

Nowa Biblia Gdańska (2012)
wtedy WIEKUISTY, twój Bóg, pobłogosławi ci, jak ci przyrzekł i będziesz wypożyczał pod zastaw wielu narodom, a sam się nie zapożyczał, i będziesz panował nad wieloma narodami, a nad tobą nie będą panowały.

Biblia Tysiąclecia
Albowiem Pan, Bóg twój, błogosławić cię będzie, jakoć obiecał; i będziesz pożyczał wielu narodom, a sam u nikogo nie będziesz pożyczał; i będziesz panował nad wielą narodów, a one nad tobą panować nie będą.

Uwspółcześniona Biblia Gdańska
Gdyż PAN, twój Bóg, będzie cię błogosławić, tak jak ci obiecał; będziesz pożyczał wielu narodom, a sam od nikogo nie będziesz pożyczał; będziesz panował nad wieloma narodami, a one nad tobą nie zapanują.

Bible Verse Review
  from Treasury of Scripure Knowledge

thou shalt lend: Deuteronomy 28:12, Deuteronomy 28:44, Psalms 37:21, Psalms 37:26, Psalms 112:5, Proverbs 22:7, Luke 6:35

thou shalt reign: Deuteronomy 28:13, 1 Kings 4:21, 1 Kings 4:24, 2 Chronicles 9:26, Ezra 4:20, Nehemiah 9:27

Gill's Notes on the Bible

For the Lord thy God blesseth thee, as he promised thee,.... He is faithful that has promised, and he always gives the blessing he promises according to the nature of the promise; if absolute, and without conditions, he gives it without respect to any; but if conditional, as the promises of temporal good things to Israel were, he gives according as the condition is performed:

and thou shalt lend unto many nations, but thou shall not borrow; signifying they should be so rich and increased in goods, and worldly substance, that they should be able to lend to their neighbouring nations round about, but should stand in no need of borrowing of any of them. This is sometimes said of the language of these people, the Hebrew language, that it lends to all, but borrows of none, being an original primitive language; see Deuteronomy 28:12

and thou shalt reign over many nations: which was fulfilled in the times of David and Solomon:

but they shall not reign over thee; that is, as long as they observed the commands of God; otherwise, when they did not, they were carried captive into other countries, and other people reigned over them, as at this day.

Barnes' Notes on the Bible

The year of release is no doubt identical with the sabbatical year of the earlier legislation (Exodus 23:10 ff, and Leviticus 25:2 ff), the command of the older legislation being here amplified. The release was probably for the year, not total and final, and had reference only to loans lent because of poverty (compare Deuteronomy 15:4, Deuteronomy 15:7). Yet even so the law was found to be too stringent for the avarice of the people, because it was one of those which the rabbis “made of none effect by their traditions.”

Deuteronomy 15:2

Because it is called the Lord’s release - Render, because proclamation has been made of the Lord’s release. The verb is impersonal, and implies (compare Deuteronomy 31:10) that “the solemnity of the year of release” has been publicly announced.

Deuteronomy 15:3

The foreigner would not be bound by the restriction of the sabbatical year, and therefore would have no claim to its special remissions and privileges. He could earn his usual income in the seventh as in other years, and therefore is not exonerated from liability to discharge a debt anymore in the one than the others.

Deuteronomy 15:4

There is no inconsistency between this and Deuteronomy 15:11. The meaning seems simply to be, “Thou must release the debt for the year, except when there be no poor person concerned, a contingency which may happen, for the Lord shall greatly bless thee.” The general object of these precepts, as also of the year of Jubilee and the laws respecting inheritance, is to prevent the total ruin of a needy person, and his disappearance from the families of Israel by the sale of his patrimony.

Deuteronomy 15:9

literally: “Beware that there be not in thy heart a word which is worthlessness” (compare Deuteronomy 13:13 note).