John 21 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 21

John 21:1

DE OPSTANDING VAN CHRISTUS GEOPENBAARD IN GALILEA

II. Bij het reeds afgesloten Evangelie komt hier nog een aanhangsel, dat alleszins in zeker opzicht het bericht over de verschijningen van de Opgestane in de kring van de apostelen in John 20:1 voortzet, zoals de inhoud van het eerste vers aantoont. Bij het ambt en de uitrusting daartoe, over welke zaken bij die beide verschijningen sprake was, komen hier nog zinnebeeldige voorvallen, die het gevolg van het ambt en zijn bijzondere roeping voor twee van de drie voornaamste apostelen bekend maken. Aan de andere kant staat dit hoofdstuk toch buiten het Evangelie en is het op zichzelf een geheel met een bijzonder doel, omdat het wijst op de toekomst van de kerk en enigszins een geschiedenis van de apostelen in het klein voorstelt. "Gegrondvest door de getuigenis en de werkzaamheid van Petrus is de weg van de Kerk volgens zijn voorbeeld in het navolgen van Jezus en van Zijn lijden (zelfs tot de kruisiging: Revelation 1:7-Revelation 1:10; Revelation 13:7). Haar einde brengt zij niet zelf aan en moet zij niet te vroeg denken; zij moet naar het voorgaan van Johannes op de Heere wachten, totdat Hij komt om ze in huis te halen. " Het is aan geen twijfel onderhevig, of de apostel heeft het hoofdstuk nog zelf geschreven, ten minste tot aan John 21:23; hij heeft het echter niet zelf bij zijn Evangelie gevoegd, maar de oudsten van de klein-Aziatische gemeenten hebben dat gedaan na zijn dood, met bijvoeging van een slotwoord in John 21:24, John 21:25

John 21:1-John 21:14. Het voorval op de zee

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 21

John 21:1

DE OPSTANDING VAN CHRISTUS GEOPENBAARD IN GALILEA

II. Bij het reeds afgesloten Evangelie komt hier nog een aanhangsel, dat alleszins in zeker opzicht het bericht over de verschijningen van de Opgestane in de kring van de apostelen in John 20:1 voortzet, zoals de inhoud van het eerste vers aantoont. Bij het ambt en de uitrusting daartoe, over welke zaken bij die beide verschijningen sprake was, komen hier nog zinnebeeldige voorvallen, die het gevolg van het ambt en zijn bijzondere roeping voor twee van de drie voornaamste apostelen bekend maken. Aan de andere kant staat dit hoofdstuk toch buiten het Evangelie en is het op zichzelf een geheel met een bijzonder doel, omdat het wijst op de toekomst van de kerk en enigszins een geschiedenis van de apostelen in het klein voorstelt. "Gegrondvest door de getuigenis en de werkzaamheid van Petrus is de weg van de Kerk volgens zijn voorbeeld in het navolgen van Jezus en van Zijn lijden (zelfs tot de kruisiging: Revelation 1:7-Revelation 1:10; Revelation 13:7). Haar einde brengt zij niet zelf aan en moet zij niet te vroeg denken; zij moet naar het voorgaan van Johannes op de Heere wachten, totdat Hij komt om ze in huis te halen. " Het is aan geen twijfel onderhevig, of de apostel heeft het hoofdstuk nog zelf geschreven, ten minste tot aan John 21:23; hij heeft het echter niet zelf bij zijn Evangelie gevoegd, maar de oudsten van de klein-Aziatische gemeenten hebben dat gedaan na zijn dood, met bijvoeging van een slotwoord in John 21:24, John 21:25

John 21:1-John 21:14. Het voorval op de zee

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Hierna, toen de discipelen zich nu weer van Jeruzalem naar Galilea hadden gewend, openbaarde Jezus Zichzelf, waarschijnlijk acht dagen na de verschijning, die inJohn 20:26, is meegedeeld 28:15") weer de discipelen en wel ditmaal aan de zee van Tiberias, het meer van Gennesareth (John 6:1). En Hij openbaarde Zich aldus, want wij zullen de geheel eigenaardige omstandigheden, onder welke dat gebeurde, omdat die rijk van betekenis zijn, nader meedelen:

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Hierna, toen de discipelen zich nu weer van Jeruzalem naar Galilea hadden gewend, openbaarde Jezus Zichzelf, waarschijnlijk acht dagen na de verschijning, die inJohn 20:26, is meegedeeld 28:15") weer de discipelen en wel ditmaal aan de zee van Tiberias, het meer van Gennesareth (John 6:1). En Hij openbaarde Zich aldus, want wij zullen de geheel eigenaardige omstandigheden, onder welke dat gebeurde, omdat die rijk van betekenis zijn, nader meedelen:

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Simon Petrus zei tot hen, toen opeens onwillekeurig een bijzondere gedachte bij hem oprees: Ik ga vissen op het meer. Zij zeiden tot hem: Wij gaan ook met u. Zij gingen dan uit die plaats naar de oever van het meer en traden meteen in het schip, dat hen ter beschikking stond en in die nacht vingen zij niets, zoals hun dat ook reeds bijna twee jaar daarvoor overkomen was (Luke 5:5).

Onder de tien verschijningen van de Opgestane, waarvan wij volgens de Schrift zeker weten (Uit 28:15 en Uit 28:20), wordt ons nu de derde voor de vergaderde discipelen (John 21:14) bericht door dezelfde evangelist, die drie wonderen van de Heere in Galilea en drie in Judea heeft meegedeeld. Deze verschijning was echter niet meer, zoals de beide vorige, in het bijzonder bestemd om het geloof te wekken, zoals de verschijningen voor Maria Magdalena, voor Petrus en de Emmasgangers, dat wilden teweeg brengen, het geloof aan: "Ik was dood en zie Ik leef - moest de Christus niet al deze dingen lijden en zo in Zijn heerlijkheid ingaan?" nu treedt daarentegen voornamelijk de bedoeling op de voorgrond, om in de toekomst te wijzen en de geestelijke tegenwoordigheid en werkzaamheid van de Heere, die van de hemelvaart af zou plaats hebben, te waarborgen en af te beelden, alsook om aanwijzing en belofte voor de prediking te geven. Jezus wil Zijn discipelen zeggen: "Ik zend u, gaat uit, als de Geest gekomen zal zijn; Ik ben bij u, werk met u mee. "

Aan de zee van Galilea vertoonde Jezus Zich aan de discipelen, die voorlopig tot hun vroegere bezigheden waren teruggekeerd. Vroeger had Hij ze van hun werk geroepen tot voortdurende gemeenschap aan Zijn reizend leven en tot voorbereiding voor hun apostolisch werk, nadat zij van de eerste navolging van Jezus weer waren teruggekeerd tot hun arbeid, toen de Heere Zich voor enige tijd had teruggetrokken. Op dezelfde manier handelde de Heere hier. Aan die gebeurtenis worden wij dadelijk herinnerd en gedrongen het volgende z te beschouwen, dat wij het naast het vorige leggen.

Moeten wij bij de beide vorige verschijningen onder de uitdrukking "discipelen" de apostelen verstaan, dan moeten zij ook hier bedoeld zijn; diensvolgens moeten de twee ongenoemden aan het slot eveneens behoren tot de kring van de apostelen, waarop de verschijning in John 21:14 bepaald doelt. Zij werden alleen daarom niet genoemd, omdat er geen bijzondere reden was om hen te noemen, maar zij zijn in het volgende zo goed als genoemd; waar Petrus gaat vissen, daar zal ook zijn broeder Andreas niet gemist worden (Matthew 4:18) en waar Andreas is, daar moeten wij ook Filippus (John 1:45; John 6:5, ; John 12:22. Mark 3:18) verwachten, daarenboven was deze door een nadere band (John 1:46) ook met Nathanaël of Bartholomes verbonden.

Johannes gebruikt de uitdrukking "de zonen van Zebedeus", omdat hij met oog op John 21:20-John 21:23 verplicht is om te kennen te geven, dat hij bij het volgend toneel tegenwoordig was en toch niet besluiten kan om zichzelf te noemen. Eveneens had hij het steeds in de loop van zijn evangelie vermeden om zijn broeder, ja zijn moeder te noemen. Als hij opmerkt, dat het plan om te vissen van Petrus uitging, denkt hij er duidelijk aan hoe deze apostel in de evangelieprediking en de stichting van de kerk steeds de eerste plaats innam. De haastige en driftige toon, waarop Petrus spreekt, schijnt een innerlijke aandrang, een voorgevoel aan te duiden.

In verband met het volgende, zien wij een onderscheid in de werkzaamheid op menselijk gezag, zoals Petrus deed en de werkzaamheid op het woord van Christus.

De voorslag van Petrus werd met gretigheid door de andere aanwezigen aangenomen. Ieder weet, dat het wachten op een geliefde, van wie het niet zeker is, wanneer hij komt, ten slotte een ledigheid en verlatenheid veroorzaakt, die afleiding moet hebben in een of andere bezigheid.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Simon Petrus zei tot hen, toen opeens onwillekeurig een bijzondere gedachte bij hem oprees: Ik ga vissen op het meer. Zij zeiden tot hem: Wij gaan ook met u. Zij gingen dan uit die plaats naar de oever van het meer en traden meteen in het schip, dat hen ter beschikking stond en in die nacht vingen zij niets, zoals hun dat ook reeds bijna twee jaar daarvoor overkomen was (Luke 5:5).

Onder de tien verschijningen van de Opgestane, waarvan wij volgens de Schrift zeker weten (Uit 28:15 en Uit 28:20), wordt ons nu de derde voor de vergaderde discipelen (John 21:14) bericht door dezelfde evangelist, die drie wonderen van de Heere in Galilea en drie in Judea heeft meegedeeld. Deze verschijning was echter niet meer, zoals de beide vorige, in het bijzonder bestemd om het geloof te wekken, zoals de verschijningen voor Maria Magdalena, voor Petrus en de Emmasgangers, dat wilden teweeg brengen, het geloof aan: "Ik was dood en zie Ik leef - moest de Christus niet al deze dingen lijden en zo in Zijn heerlijkheid ingaan?" nu treedt daarentegen voornamelijk de bedoeling op de voorgrond, om in de toekomst te wijzen en de geestelijke tegenwoordigheid en werkzaamheid van de Heere, die van de hemelvaart af zou plaats hebben, te waarborgen en af te beelden, alsook om aanwijzing en belofte voor de prediking te geven. Jezus wil Zijn discipelen zeggen: "Ik zend u, gaat uit, als de Geest gekomen zal zijn; Ik ben bij u, werk met u mee. "

Aan de zee van Galilea vertoonde Jezus Zich aan de discipelen, die voorlopig tot hun vroegere bezigheden waren teruggekeerd. Vroeger had Hij ze van hun werk geroepen tot voortdurende gemeenschap aan Zijn reizend leven en tot voorbereiding voor hun apostolisch werk, nadat zij van de eerste navolging van Jezus weer waren teruggekeerd tot hun arbeid, toen de Heere Zich voor enige tijd had teruggetrokken. Op dezelfde manier handelde de Heere hier. Aan die gebeurtenis worden wij dadelijk herinnerd en gedrongen het volgende z te beschouwen, dat wij het naast het vorige leggen.

Moeten wij bij de beide vorige verschijningen onder de uitdrukking "discipelen" de apostelen verstaan, dan moeten zij ook hier bedoeld zijn; diensvolgens moeten de twee ongenoemden aan het slot eveneens behoren tot de kring van de apostelen, waarop de verschijning in John 21:14 bepaald doelt. Zij werden alleen daarom niet genoemd, omdat er geen bijzondere reden was om hen te noemen, maar zij zijn in het volgende zo goed als genoemd; waar Petrus gaat vissen, daar zal ook zijn broeder Andreas niet gemist worden (Matthew 4:18) en waar Andreas is, daar moeten wij ook Filippus (John 1:45; John 6:5, ; John 12:22. Mark 3:18) verwachten, daarenboven was deze door een nadere band (John 1:46) ook met Nathanaël of Bartholomes verbonden.

Johannes gebruikt de uitdrukking "de zonen van Zebedeus", omdat hij met oog op John 21:20-John 21:23 verplicht is om te kennen te geven, dat hij bij het volgend toneel tegenwoordig was en toch niet besluiten kan om zichzelf te noemen. Eveneens had hij het steeds in de loop van zijn evangelie vermeden om zijn broeder, ja zijn moeder te noemen. Als hij opmerkt, dat het plan om te vissen van Petrus uitging, denkt hij er duidelijk aan hoe deze apostel in de evangelieprediking en de stichting van de kerk steeds de eerste plaats innam. De haastige en driftige toon, waarop Petrus spreekt, schijnt een innerlijke aandrang, een voorgevoel aan te duiden.

In verband met het volgende, zien wij een onderscheid in de werkzaamheid op menselijk gezag, zoals Petrus deed en de werkzaamheid op het woord van Christus.

De voorslag van Petrus werd met gretigheid door de andere aanwezigen aangenomen. Ieder weet, dat het wachten op een geliefde, van wie het niet zeker is, wanneer hij komt, ten slotte een ledigheid en verlatenheid veroorzaakt, die afleiding moet hebben in een of andere bezigheid.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En toen het morgen geworden was, toen de nachtwake, die van drie tot zes uur duurde, gekomen was (Matthew 27:1) en zij onverrichter zake met het schip weer naar het land wilden terugkeren, stond Jezus op de oever, als om op hen te wachten; maar de discipelen wisten niet, dit het Jezus was (John 20:14. Luke 24:15 v. ). Jezus stond aan de oever, zoals Hij in John 20:18, John 20:26 in het midden van de discipelen stond. Zijn verschijning wordt niet genoemd als teweeggebracht door een naderbij komen of iets dergelijks; Hij is daar, waar Hij gezien wil zijn.

Dit staan aan de oever, terwijl Hij in Luke 5:4 het schip betreedt, wijst daarop, dat Hij nu, aan de zee van de wereld ontrukt, tot een andere manier van bestaan behoort (John 17:11); ook in Matthew 13:48, geeft de oever het aanzijn na de dood te kennen.

De ogen van de discipelen werden gehouden, dat zij Hem niet herkenden in Zijn schoonheid, die schoner is dan het morgenrood; zij moesten Hem nu herkennen niet aan Zijn gedaante, maar aan Zijn werk.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En toen het morgen geworden was, toen de nachtwake, die van drie tot zes uur duurde, gekomen was (Matthew 27:1) en zij onverrichter zake met het schip weer naar het land wilden terugkeren, stond Jezus op de oever, als om op hen te wachten; maar de discipelen wisten niet, dit het Jezus was (John 20:14. Luke 24:15 v. ). Jezus stond aan de oever, zoals Hij in John 20:18, John 20:26 in het midden van de discipelen stond. Zijn verschijning wordt niet genoemd als teweeggebracht door een naderbij komen of iets dergelijks; Hij is daar, waar Hij gezien wil zijn.

Dit staan aan de oever, terwijl Hij in Luke 5:4 het schip betreedt, wijst daarop, dat Hij nu, aan de zee van de wereld ontrukt, tot een andere manier van bestaan behoort (John 17:11); ook in Matthew 13:48, geeft de oever het aanzijn na de dood te kennen.

De ogen van de discipelen werden gehouden, dat zij Hem niet herkenden in Zijn schoonheid, die schoner is dan het morgenrood; zij moesten Hem nu herkennen niet aan Zijn gedaante, maar aan Zijn werk.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Jezus dan zei tot hen, terwijl Hij ze aansprak met een uitdrukking geheel overeenkomende met die in John 13:33 : Kinderen (dit moet hier worden verstaan met het oog op hun werk: Jongens, mannen)! heeft u niet enige vissen, opdat wij hier ons ontbijt nemen? Zij antwoordden Hem: Nee, wij hebben niets gevangen.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Jezus dan zei tot hen, terwijl Hij ze aansprak met een uitdrukking geheel overeenkomende met die in John 13:33 : Kinderen (dit moet hier worden verstaan met het oog op hun werk: Jongens, mannen)! heeft u niet enige vissen, opdat wij hier ons ontbijt nemen? Zij antwoordden Hem: Nee, wij hebben niets gevangen.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En Hij zei tot hen: Werpt dadelijk op de plaats, waar u zich nu bevindt, het net aan de rechterkant van het schip en u zult vinden. Zij volgden de raad van de onbekende, die door geheel Zijn wezen reeds een eigenaardige diepe indruk op hen had gemaakt en wierpen het net dan uit en konden hetniet meer trekken vanwege de menigte van de vissen die zij besloten.

De Heere vraagt hen of zij iets te eten hebben, op een manier, die een ontkennend antwoord verwacht. De aanspraak moet hen, evenals de vraag, vreemd voorkomen. Hij houdt Zich daarbij als een, die een vis voor Zich als ontbijt begeert, of met hen wil eten; dit moest echter alleen dienen tot inleiding voor de daarop volgenden eis. De discipelen volgen Hem zonder bedenking, zij hebben Hem misschien wel gehouden voor een, die met het vissen en de zee bekend was, die aan de andere kant iets bemerkt, waaruit Hij het besluit trekt van een gunstige vangst.

In de aanwijzing en belofte van de nog onbekende ligt een zeker vertrouwen, zodat de vissers het laatste verzoek niet kunnen weigeren. Zeer opmerkelijk is de manier, waarop de Heere dat bekend maakt. Hij zegt niet: "Zie toch hier; Ik ben het. " Hij werpt de mantel niet af, opdat zij Hem zien in Zijn eigen gedaante als de Eerste en Laatste, als de Levende - nee, Hij laat hen eerst alleen zien, dat Hij het is, aan een uitwendig teken, dat het geloof eerst moet verklaren. Zij moeten met al de discipelen tot aan het einde van de wereld ontwend worden aan het lichamelijk zien en daarentegen gewend worden aan en opgeleid worden tot het leven van het geloof, dat onder het kleed van middenoorzaken achter het voorhangsel van dagelijkse gebeurtenissen, door het traliewerk van uitwendige raadsels en bedeksels en daarin doorschemerende blikken van zegen de nabijheid van de Heere, het ruisen van Zijn voeten, het werken van Zijn hand en de ontfermingen van Zijn Middelaarshart kan opmerken.

De Heere moet ons tonen aan welke kant van het schip wij het net moeten uitwerpen en dat toont Hij ons in Zijn woord. De door de Heere aangewezen kant is altijd de juiste kant en daar is ook altijd de zegen. Velen hebben het ondervonden en ondervinden het nog, dat men daar, waar men in gehoorzaamheid aan God en in afhankelijkheid aan Hem werkzaam is in de door Hem verordende weg, ook Zijn zegen ontvangt. Dat wij dan geen andere dingen begeren dan die God van ons begeert. Wie doet graag vruchteloze arbeid? Wij kunnen zo'n arbeid vermijden, door gedurig de Heere te vragen: Wat wilt Gij, Heere! dat Ik doen zal? En Zijn woord, Zijn Schrift is daar, om ons het antwoord te geven. Of zouden wij minder bevoorrecht zijn dan oud Israël, dat zijn priester en zijn Efod had om God te vragen en Gods antwoord te ontvangen? Nee, wie bidt, zal ontvangen, wie zoekt, zal vinden, wie klopt, die zal opengedaan worden; want de Heilige Geest is tegenwoordig in de gemeente van Christus en Hij geeft Zijn antwoorden uit de Schrift in het hart van ieder gelovige.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En Hij zei tot hen: Werpt dadelijk op de plaats, waar u zich nu bevindt, het net aan de rechterkant van het schip en u zult vinden. Zij volgden de raad van de onbekende, die door geheel Zijn wezen reeds een eigenaardige diepe indruk op hen had gemaakt en wierpen het net dan uit en konden hetniet meer trekken vanwege de menigte van de vissen die zij besloten.

De Heere vraagt hen of zij iets te eten hebben, op een manier, die een ontkennend antwoord verwacht. De aanspraak moet hen, evenals de vraag, vreemd voorkomen. Hij houdt Zich daarbij als een, die een vis voor Zich als ontbijt begeert, of met hen wil eten; dit moest echter alleen dienen tot inleiding voor de daarop volgenden eis. De discipelen volgen Hem zonder bedenking, zij hebben Hem misschien wel gehouden voor een, die met het vissen en de zee bekend was, die aan de andere kant iets bemerkt, waaruit Hij het besluit trekt van een gunstige vangst.

In de aanwijzing en belofte van de nog onbekende ligt een zeker vertrouwen, zodat de vissers het laatste verzoek niet kunnen weigeren. Zeer opmerkelijk is de manier, waarop de Heere dat bekend maakt. Hij zegt niet: "Zie toch hier; Ik ben het. " Hij werpt de mantel niet af, opdat zij Hem zien in Zijn eigen gedaante als de Eerste en Laatste, als de Levende - nee, Hij laat hen eerst alleen zien, dat Hij het is, aan een uitwendig teken, dat het geloof eerst moet verklaren. Zij moeten met al de discipelen tot aan het einde van de wereld ontwend worden aan het lichamelijk zien en daarentegen gewend worden aan en opgeleid worden tot het leven van het geloof, dat onder het kleed van middenoorzaken achter het voorhangsel van dagelijkse gebeurtenissen, door het traliewerk van uitwendige raadsels en bedeksels en daarin doorschemerende blikken van zegen de nabijheid van de Heere, het ruisen van Zijn voeten, het werken van Zijn hand en de ontfermingen van Zijn Middelaarshart kan opmerken.

De Heere moet ons tonen aan welke kant van het schip wij het net moeten uitwerpen en dat toont Hij ons in Zijn woord. De door de Heere aangewezen kant is altijd de juiste kant en daar is ook altijd de zegen. Velen hebben het ondervonden en ondervinden het nog, dat men daar, waar men in gehoorzaamheid aan God en in afhankelijkheid aan Hem werkzaam is in de door Hem verordende weg, ook Zijn zegen ontvangt. Dat wij dan geen andere dingen begeren dan die God van ons begeert. Wie doet graag vruchteloze arbeid? Wij kunnen zo'n arbeid vermijden, door gedurig de Heere te vragen: Wat wilt Gij, Heere! dat Ik doen zal? En Zijn woord, Zijn Schrift is daar, om ons het antwoord te geven. Of zouden wij minder bevoorrecht zijn dan oud Israël, dat zijn priester en zijn Efod had om God te vragen en Gods antwoord te ontvangen? Nee, wie bidt, zal ontvangen, wie zoekt, zal vinden, wie klopt, die zal opengedaan worden; want de Heilige Geest is tegenwoordig in de gemeente van Christus en Hij geeft Zijn antwoorden uit de Schrift in het hart van ieder gelovige.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. De discipel dan, die Jezus liefhad, Johannes, wiens geestelijk leven het rijpste en wiens betrekking tot Christus het reinste was, (John 13:23; John 18:15; John 19:26, en 35) zei, omdat hem heteerst het inwendige en daarbij tevens het lichamelijk oog openging, tot Petrus, tot wie hij sinds de tijd van het lijden in nadere betrekking stond (Luke 22:8. John 13:23 v. ; 18:15, ; 20:2, ): Het is de Heere (John 20:18, ). Simon Petrus dan, horende dat het de Heere was, was snel gereed om, zoals zijn aard was, iets te wagen en vol blijdschap (Matthew 14:28, ), omgordde het opperkleed, de visserskiel; want hij was naakt. Hij had de kiel gedurende de arbeid afgelegd en had alleen nog het eigenlijke hemd aan, zodat hij naar het gewone gebruik van het woord 12:34") naakt werd genoemd (1 Samuel 19:24. 2 Samuel 6:20. Isaiah 20:2 v. ) en zo wilde hij niet voor de Heere verschijnen. Hij bracht zijn gewaad dus in orde en wierp zichzelf in de zee, om naar de oever te zwemmen.

Het is de Heere! Johannes voelt het het eerst, want bij de tederste liefde is de schielijkste opmerking. Johannes haast zich het te zeggen tot Simon Petrus, want wat de liefde geniet, kan zij nooit alleen genieten; zij is mededeelzaam met haar geluk. En hij heeft het tot de juiste man gezegd; want nauwelijks heeft Simon Petrus uit Johannes' mond het: "Het is de Heere" verstaan, dat een weerklank vindt ook in het vermoeden van zijn hart, of hij omgordt, omdat hij naakt is, het opperkleed en werpt zich in de zee. Nee, nu is het niet meer als voor drie jaren bij hetzelfde wonder! "Heere! ga uit van mij, want ik ben een zondig mens!" Nog is hij een zondig mens en hij weet het nog beter dan toen; maar ook weet hij beter dan toen, hoe groot de genade van de Heilige is en dat zijn plaats ten allen tijde wezen mag aan diens gezegende voeten.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. De discipel dan, die Jezus liefhad, Johannes, wiens geestelijk leven het rijpste en wiens betrekking tot Christus het reinste was, (John 13:23; John 18:15; John 19:26, en 35) zei, omdat hem heteerst het inwendige en daarbij tevens het lichamelijk oog openging, tot Petrus, tot wie hij sinds de tijd van het lijden in nadere betrekking stond (Luke 22:8. John 13:23 v. ; 18:15, ; 20:2, ): Het is de Heere (John 20:18, ). Simon Petrus dan, horende dat het de Heere was, was snel gereed om, zoals zijn aard was, iets te wagen en vol blijdschap (Matthew 14:28, ), omgordde het opperkleed, de visserskiel; want hij was naakt. Hij had de kiel gedurende de arbeid afgelegd en had alleen nog het eigenlijke hemd aan, zodat hij naar het gewone gebruik van het woord 12:34") naakt werd genoemd (1 Samuel 19:24. 2 Samuel 6:20. Isaiah 20:2 v. ) en zo wilde hij niet voor de Heere verschijnen. Hij bracht zijn gewaad dus in orde en wierp zichzelf in de zee, om naar de oever te zwemmen.

Het is de Heere! Johannes voelt het het eerst, want bij de tederste liefde is de schielijkste opmerking. Johannes haast zich het te zeggen tot Simon Petrus, want wat de liefde geniet, kan zij nooit alleen genieten; zij is mededeelzaam met haar geluk. En hij heeft het tot de juiste man gezegd; want nauwelijks heeft Simon Petrus uit Johannes' mond het: "Het is de Heere" verstaan, dat een weerklank vindt ook in het vermoeden van zijn hart, of hij omgordt, omdat hij naakt is, het opperkleed en werpt zich in de zee. Nee, nu is het niet meer als voor drie jaren bij hetzelfde wonder! "Heere! ga uit van mij, want ik ben een zondig mens!" Nog is hij een zondig mens en hij weet het nog beter dan toen; maar ook weet hij beter dan toen, hoe groot de genade van de Heilige is en dat zijn plaats ten allen tijde wezen mag aan diens gezegende voeten.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En de andere discipelen, de gewone weg volgend, kwamen met het scheepje, waarmee zij de oever snel genoeg konden bereiken; want zij waren niet ver van het land, maar omtrent twee honderd ellen, ongeveer drie honderd voet 19:37") en sleepten het net met de vissen, welk werk toch ook moest worden verricht.

De tederste liefde heeft het eerste en zekerste vermogen om de geliefde te herkennen. Johannes heeft het misschien reeds bij Jezus' woord in John 21:6 vermoed, dat het de Heere is; nu wordt hij er door de wonderbare zegen nog zekerder van en hij zwijgt nu niet meer. Die zo de nabijheid van de Heere eerst opmerkt, zegt het de anderen om Hem waarlijk te dienen, maar ook in wijsheid en met tederheid van de liefde aan degene, die het naaste is. Dat was hier Petrus, wie de discipel van de schoot zijn plaats laat behouden ook na de verloochening, die door Jezus' genade verzoend is. Als eerste van de apostelen en leider van de scheepvaart had hij het eerst moeten opmerken; toch is hij weer de eerste en de snelle tot handelen, zoals Johannes eerst heeft opgemerkt en gezien. Hij kan niet wachten, totdat zij met het schip tot de Heere komen en daarbij merken wij in hem een eerbied op, die ook bij zo'n overweldigend gevoel aan de kleine nevenzaken, zoals hier aan de kleding, denkt, zodra de tederheid dat eist. Ook van de andere discipelen twijfelt nu niemand meer, wie de gever is van de visvangst; maar zij kunnen wachten met Johannes, zij zijn toch niet allen zoals Petrus. Het gezegende net, dat Petrus vanwege de Gever geheel vergeten was, moest toch worden vastgehouden en aan het land gebracht; daarenboven was het niet ver van de oever en zij volgden snel.

Johannes blijft met de andere discipelen in het schip en wij zullen zien, dat dit voor hen van evenveel betekenis is als voor Petrus, dat hij in het water springt en de Heere tegensnelt.

Evenals Petrus midden door het water van de zee en Johannes van het schip gedragen aan de oever en tot Christus komt, zo zullen enige vromen door de geweldige, bloedige marteldood en anderen door een stil en zacht sterfuurtje uit de zee van dit leven tot de haven van de zaligheid en tot het zien van Christus worden gebracht.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En de andere discipelen, de gewone weg volgend, kwamen met het scheepje, waarmee zij de oever snel genoeg konden bereiken; want zij waren niet ver van het land, maar omtrent twee honderd ellen, ongeveer drie honderd voet 19:37") en sleepten het net met de vissen, welk werk toch ook moest worden verricht.

De tederste liefde heeft het eerste en zekerste vermogen om de geliefde te herkennen. Johannes heeft het misschien reeds bij Jezus' woord in John 21:6 vermoed, dat het de Heere is; nu wordt hij er door de wonderbare zegen nog zekerder van en hij zwijgt nu niet meer. Die zo de nabijheid van de Heere eerst opmerkt, zegt het de anderen om Hem waarlijk te dienen, maar ook in wijsheid en met tederheid van de liefde aan degene, die het naaste is. Dat was hier Petrus, wie de discipel van de schoot zijn plaats laat behouden ook na de verloochening, die door Jezus' genade verzoend is. Als eerste van de apostelen en leider van de scheepvaart had hij het eerst moeten opmerken; toch is hij weer de eerste en de snelle tot handelen, zoals Johannes eerst heeft opgemerkt en gezien. Hij kan niet wachten, totdat zij met het schip tot de Heere komen en daarbij merken wij in hem een eerbied op, die ook bij zo'n overweldigend gevoel aan de kleine nevenzaken, zoals hier aan de kleding, denkt, zodra de tederheid dat eist. Ook van de andere discipelen twijfelt nu niemand meer, wie de gever is van de visvangst; maar zij kunnen wachten met Johannes, zij zijn toch niet allen zoals Petrus. Het gezegende net, dat Petrus vanwege de Gever geheel vergeten was, moest toch worden vastgehouden en aan het land gebracht; daarenboven was het niet ver van de oever en zij volgden snel.

Johannes blijft met de andere discipelen in het schip en wij zullen zien, dat dit voor hen van evenveel betekenis is als voor Petrus, dat hij in het water springt en de Heere tegensnelt.

Evenals Petrus midden door het water van de zee en Johannes van het schip gedragen aan de oever en tot Christus komt, zo zullen enige vromen door de geweldige, bloedige marteldood en anderen door een stil en zacht sterfuurtje uit de zee van dit leven tot de haven van de zaligheid en tot het zien van Christus worden gebracht.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Toen zij, de andere discipelen, dan aan het land gegaan waren en zo weer met Petrus verenigd, zagen zij een kolenvuur (John 18:18) liggen en vis, die de Heere vooraf had aangebracht, daarop liggen, om die te braden en daarnaast brood, opdat een gewone maaltijd bereid zou kunnen worden.

De Heere vraagt hen om voedsel en stelt hen daartoe overvloedig in staat en nu zij met die voorraad aan land komen, vinden zij daar reeds voedsel gereed, zodat zij meteen aan de maaltijd zouden hebben kunnen gaan. Het was een tweede verrassing van de discipelen en een tweede kenteken, dat zij met de Heere der heerlijkheid te doen hadden. Of zou het gevoegelijk zijn geweest dat de Heere geheel alleen en ontbloot van alles, aan de oever had gewacht op hetgeen Zijn discipelen van het schip meebrachten; en al was er op deze manier voldoende voedsel gekomen, vanwaar zou dan nog het nodige brood gekomen zijn? Nee, de Heere heeft niet te wachten op hetgeen men Hem brengen zal; Hij is niet te voorkomen, maar Hij voorkomt altijd de Zijnen. De Heere voorziet in alles buiten ons en toch wil Hij, dat wij werkzaam zijn, alsof Hij niets zal doen zonder ons.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Toen zij, de andere discipelen, dan aan het land gegaan waren en zo weer met Petrus verenigd, zagen zij een kolenvuur (John 18:18) liggen en vis, die de Heere vooraf had aangebracht, daarop liggen, om die te braden en daarnaast brood, opdat een gewone maaltijd bereid zou kunnen worden.

De Heere vraagt hen om voedsel en stelt hen daartoe overvloedig in staat en nu zij met die voorraad aan land komen, vinden zij daar reeds voedsel gereed, zodat zij meteen aan de maaltijd zouden hebben kunnen gaan. Het was een tweede verrassing van de discipelen en een tweede kenteken, dat zij met de Heere der heerlijkheid te doen hadden. Of zou het gevoegelijk zijn geweest dat de Heere geheel alleen en ontbloot van alles, aan de oever had gewacht op hetgeen Zijn discipelen van het schip meebrachten; en al was er op deze manier voldoende voedsel gekomen, vanwaar zou dan nog het nodige brood gekomen zijn? Nee, de Heere heeft niet te wachten op hetgeen men Hem brengen zal; Hij is niet te voorkomen, maar Hij voorkomt altijd de Zijnen. De Heere voorziet in alles buiten ons en toch wil Hij, dat wij werkzaam zijn, alsof Hij niets zal doen zonder ons.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Simon Petrus ging ook nu weer de anderen voor, die bereidwillig hem volgden (John 21:3). Hij ging op het schip en trok het net op het land; zoals men het nu nader kon opmerken, was het net vol grote vissen en wel zoals men bij een nauwkeurige telling opmaakte, tot honderddrieëenvijftig; en hoewel er zoveel waren, scheurde het net niet.

Petrus moest eerst in het schip gaan, om het net los te maken, dat daaraan was bevestigd. Hij verrichtte vervolgens het werk van het aan land trekken van het net en het tellen van de vissen zeker niet alleen, maar hij was de hoofdpersoon en van zijn werkzaamheid wordt alleen melding gemaakt, omdat hij het middelpunt was bij de geestelijke visserij, die hier wordt afgebeeld. Petrus was de oorzaak van het vissen. Hij kent hetgeen door Jezus tussenkomst de discipelen bejegent voornamelijk zichzelf toe en nu ziet hij hier, terwijl alles hem herinnert aan de vorige wonderbare visvangst en de betekenis daarvan, wat hij weer in zijn vorige staat is geplaatst. Daarom neemt hij, nadat hij eerst om de Gever de gave heeft verlaten, bij het ontvangen daarvan, het grootste deel van de arbeid op zich.

De nauwkeurige opgaaf van het getal van de vissen heeft iets opmerkelijks; men heeft daarom velerlei willekeurige verklaringen beproefd. De nadruk ligt echter niet op het getal, maar daarop, dat ondanks zoveel grote vissen (en men had er vermaak in ze te tellen) het net toch niet scheurde. Ook hierin ziet de evangelist een wonderbare werking van Jezus. In Luke 5:6 begon het net reeds te scheuren; daar moest het grote van de vangst op de voorgrond worden geplaatst. Op onze plaats moet daarentegen niet zozeer de grote omvang en het gevolg van het apostolische werk, als wel de wonderbare nabijheid en hulp van de Opgestane bij zodanig beroepswerk worden op de voorgrond gesteld - wat de Heere aan Zijn dienaren schenkt, moet voor hen niet verloren gaan.

In het getal vissen, zo nauwkeurig berekend, vinden wij aangewezen het getal van degenen, die door de prediking voor het rijk van God zijn gewonnen en dat eerst aan het einde zal worden geteld (Romans 11:25. Revelation 7:4, ; Revelation 7:9, ); het net dat niet scheurt en zich hierdoor op in het ooglopende manier van de vorige visvangst onderscheidt, is minder een voorbeeld van blijvende eenheid voor de gehele tijd van de kerk, (voor deze is meer een werkelijk scheuren in het uitwendige door Luke 5:6 voor afgebeeld en het heeft reeds onder apostolische handen plaats gehad 1 Corinthians 1:11; 1 Corinthians 11:19) dan een voorspelling, die op de toekomst ziet, voor de beste, heerlijke openbaring van het nog niet gescheurde net.

Met de vermelding van de bijzonderheid, dat het net, ofschoon zo overmatig beladen, nochtans niet scheurde, wijst hij ons terug naar de wonderbare visvangst bij gelegenheid van de eerste roeping van Petrus door de Heere tot het apostelschap. (Luke 5:1). Toen was de Heere op het schip en nochtans scheurde het net. Vanwaar dit verschil? Had het geen reden? U voelt, dat is onmogelijk. Wij hebben hier met goddelijke dingen te doen en deze hebben geen andere dan de hoogste redenen. De opstanding van de Heere had geen grote verandering in de manier van de openbaring van geheel het Koninkrijk van God teweeg gebracht; wat vroeger nog onbeslist was, was nu beslist; wat vroeger onvolmaakt was, was nu volmaakt; wat vroeger beweeglijk was als de zee, was nu vast geworden als de oever. U herinnert u, dat de Heere verbood niet alleen Zijn heerlijkheid op de Thabor, maar ook de belijdenis dat Hij de Christus was, bekend te maken, alvorens Hij van de dood was opgestaan. De Heere wilde Zich niet ten volle kenbaar gemaakt hebben, v r Hij Zich ten volle geopenbaard had. Zolang de apostelen zich niet op de opstanding van de Heere konden beroepen was hun getuigenis onvolledig en onvoldoende. Het lijden en sterven en de opstanding van de Heere waren volstrekt nodig, om aan alle volken te kunnen prediken: bekering en vergeving van de zonden (Luke 24:46 v. ). De opstanding van de Heere was gebeurd, zo is nu alles volledig, volstrekt volmaakt en onbewegelijk vast geworden. De opgestane Christus sterft niet meer, maar leeft nu voor God voor eeuwig. En zoals Hij zelf was, zo is ook geheel Zijn Koninkrijk. 12. Jezus zei tot hen, toen zij nu van hun vangst hadden gebracht bij hetgeen Hij reeds bereid had (John 21:9) en alles gereed was: Komt hierheen, houdt het vroege middagmaal, het ontbijt 26:20"). En niemand van de discipelen, die op dit woord zich rondom het vuur plaatsten, durfde Hem vragen: Wie bent Gij. Niemand waagde het ("Romans 5:7") om onderzoekende vragen tot Hem te richten vanwege het bijzondere van Zijnuitwendige openbaring, waarin Hij nu tegenover hen stond en waarin zij Hem vroeger ook niet dadelijk hadden herkend (John 21:4. Mark 16:12). Zij durfden dat niet, wetend dat het de Heere was; daarom wachtten zij zich om Hem met dergelijke onbescheiden vragen lastig te vallen (Matthew 28:17).

Met deze woorden wordt de gelovige uitgenodigd om een heilige gemeenschap met Jezus te oefenen. "Houdt het middagmaal" veronderstelt dezelfde tafel en dezelfde voedsel: ja soms wordt daarmee gemeend aan de kant van de Heiland neer te zitten en het hoofd op Zijn boezem te laten rusten. Deze woorden brengen ons in het huis van de vreugde, waar de banier van de verlossende liefde wappert. Zij geven ons een voorsmaak van de vereniging met Jezus, omdat het enige voedsel, dat wij kunnen genieten, wanneer wij het middagmaal met Jezus houden, is: Jezus zelf. O wat een vereniging is deze! Ons zo met Jezus te voeden is een verborgenheid, die door het verstand niet gepeild kan worden. "Die Mijn vlees eet en Mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. " Het is ook een uitnodiging om de gemeenschap van de heiligen te genieten. Christenen mogen op allerlei punten verschillen, maar zij hebben allen dezelfde geestelijke honger: en als wij niet allen hetzelfde voelen, dan kunnen wij ons allen voeden met hetzelfde brood van het leven, dat uit de hemel neergedaald is. Aan de tafel van de gemeenschapsoefening met Jezus is het n brood en n drinkbeker. Wanneer de drinkbeker van de liefde rondgaat, verenigen wij ons daarbij onderling van hart. Kom nader tot Jezus en u zult bevinden, dat u U meer en meer verenigt met hen, die, zoals u, aan het hemelse manna deel hebben. Als wij nader bij Jezus stonden, zouden wij nader bij elkaar zijn. Wij zien ook in deze woorden de bron van kracht voor elke Christen. Op Christus te zien is het leven, maar de kracht om Hem te dienen ontvangt u eerst, wanneer u "komt en het middagmaal houdt. " Wij gaan gebukt onder veel onnodige zwakheid, omdat wij dit gebod van de Meester veronachtzamen. Wij moeten ons voeden met het merg en de vettigheid van het evangelie, opdat we daardoor kracht verzamelen en elke kracht ten volle in de dienst van onze Meester bestreden. Als u zo de werkelijkheid wilt kennen van de nabijheid van Jezus, van de vereniging met Jezus, van de liefde tot Zijn volk en van de kracht, die van Hem afdaalt, kom en houd dan door het geloof het middagmaal met Jezus.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Simon Petrus ging ook nu weer de anderen voor, die bereidwillig hem volgden (John 21:3). Hij ging op het schip en trok het net op het land; zoals men het nu nader kon opmerken, was het net vol grote vissen en wel zoals men bij een nauwkeurige telling opmaakte, tot honderddrieëenvijftig; en hoewel er zoveel waren, scheurde het net niet.

Petrus moest eerst in het schip gaan, om het net los te maken, dat daaraan was bevestigd. Hij verrichtte vervolgens het werk van het aan land trekken van het net en het tellen van de vissen zeker niet alleen, maar hij was de hoofdpersoon en van zijn werkzaamheid wordt alleen melding gemaakt, omdat hij het middelpunt was bij de geestelijke visserij, die hier wordt afgebeeld. Petrus was de oorzaak van het vissen. Hij kent hetgeen door Jezus tussenkomst de discipelen bejegent voornamelijk zichzelf toe en nu ziet hij hier, terwijl alles hem herinnert aan de vorige wonderbare visvangst en de betekenis daarvan, wat hij weer in zijn vorige staat is geplaatst. Daarom neemt hij, nadat hij eerst om de Gever de gave heeft verlaten, bij het ontvangen daarvan, het grootste deel van de arbeid op zich.

De nauwkeurige opgaaf van het getal van de vissen heeft iets opmerkelijks; men heeft daarom velerlei willekeurige verklaringen beproefd. De nadruk ligt echter niet op het getal, maar daarop, dat ondanks zoveel grote vissen (en men had er vermaak in ze te tellen) het net toch niet scheurde. Ook hierin ziet de evangelist een wonderbare werking van Jezus. In Luke 5:6 begon het net reeds te scheuren; daar moest het grote van de vangst op de voorgrond worden geplaatst. Op onze plaats moet daarentegen niet zozeer de grote omvang en het gevolg van het apostolische werk, als wel de wonderbare nabijheid en hulp van de Opgestane bij zodanig beroepswerk worden op de voorgrond gesteld - wat de Heere aan Zijn dienaren schenkt, moet voor hen niet verloren gaan.

In het getal vissen, zo nauwkeurig berekend, vinden wij aangewezen het getal van degenen, die door de prediking voor het rijk van God zijn gewonnen en dat eerst aan het einde zal worden geteld (Romans 11:25. Revelation 7:4, ; Revelation 7:9, ); het net dat niet scheurt en zich hierdoor op in het ooglopende manier van de vorige visvangst onderscheidt, is minder een voorbeeld van blijvende eenheid voor de gehele tijd van de kerk, (voor deze is meer een werkelijk scheuren in het uitwendige door Luke 5:6 voor afgebeeld en het heeft reeds onder apostolische handen plaats gehad 1 Corinthians 1:11; 1 Corinthians 11:19) dan een voorspelling, die op de toekomst ziet, voor de beste, heerlijke openbaring van het nog niet gescheurde net.

Met de vermelding van de bijzonderheid, dat het net, ofschoon zo overmatig beladen, nochtans niet scheurde, wijst hij ons terug naar de wonderbare visvangst bij gelegenheid van de eerste roeping van Petrus door de Heere tot het apostelschap. (Luke 5:1). Toen was de Heere op het schip en nochtans scheurde het net. Vanwaar dit verschil? Had het geen reden? U voelt, dat is onmogelijk. Wij hebben hier met goddelijke dingen te doen en deze hebben geen andere dan de hoogste redenen. De opstanding van de Heere had geen grote verandering in de manier van de openbaring van geheel het Koninkrijk van God teweeg gebracht; wat vroeger nog onbeslist was, was nu beslist; wat vroeger onvolmaakt was, was nu volmaakt; wat vroeger beweeglijk was als de zee, was nu vast geworden als de oever. U herinnert u, dat de Heere verbood niet alleen Zijn heerlijkheid op de Thabor, maar ook de belijdenis dat Hij de Christus was, bekend te maken, alvorens Hij van de dood was opgestaan. De Heere wilde Zich niet ten volle kenbaar gemaakt hebben, v r Hij Zich ten volle geopenbaard had. Zolang de apostelen zich niet op de opstanding van de Heere konden beroepen was hun getuigenis onvolledig en onvoldoende. Het lijden en sterven en de opstanding van de Heere waren volstrekt nodig, om aan alle volken te kunnen prediken: bekering en vergeving van de zonden (Luke 24:46 v. ). De opstanding van de Heere was gebeurd, zo is nu alles volledig, volstrekt volmaakt en onbewegelijk vast geworden. De opgestane Christus sterft niet meer, maar leeft nu voor God voor eeuwig. En zoals Hij zelf was, zo is ook geheel Zijn Koninkrijk. 12. Jezus zei tot hen, toen zij nu van hun vangst hadden gebracht bij hetgeen Hij reeds bereid had (John 21:9) en alles gereed was: Komt hierheen, houdt het vroege middagmaal, het ontbijt 26:20"). En niemand van de discipelen, die op dit woord zich rondom het vuur plaatsten, durfde Hem vragen: Wie bent Gij. Niemand waagde het ("Romans 5:7") om onderzoekende vragen tot Hem te richten vanwege het bijzondere van Zijnuitwendige openbaring, waarin Hij nu tegenover hen stond en waarin zij Hem vroeger ook niet dadelijk hadden herkend (John 21:4. Mark 16:12). Zij durfden dat niet, wetend dat het de Heere was; daarom wachtten zij zich om Hem met dergelijke onbescheiden vragen lastig te vallen (Matthew 28:17).

Met deze woorden wordt de gelovige uitgenodigd om een heilige gemeenschap met Jezus te oefenen. "Houdt het middagmaal" veronderstelt dezelfde tafel en dezelfde voedsel: ja soms wordt daarmee gemeend aan de kant van de Heiland neer te zitten en het hoofd op Zijn boezem te laten rusten. Deze woorden brengen ons in het huis van de vreugde, waar de banier van de verlossende liefde wappert. Zij geven ons een voorsmaak van de vereniging met Jezus, omdat het enige voedsel, dat wij kunnen genieten, wanneer wij het middagmaal met Jezus houden, is: Jezus zelf. O wat een vereniging is deze! Ons zo met Jezus te voeden is een verborgenheid, die door het verstand niet gepeild kan worden. "Die Mijn vlees eet en Mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. " Het is ook een uitnodiging om de gemeenschap van de heiligen te genieten. Christenen mogen op allerlei punten verschillen, maar zij hebben allen dezelfde geestelijke honger: en als wij niet allen hetzelfde voelen, dan kunnen wij ons allen voeden met hetzelfde brood van het leven, dat uit de hemel neergedaald is. Aan de tafel van de gemeenschapsoefening met Jezus is het n brood en n drinkbeker. Wanneer de drinkbeker van de liefde rondgaat, verenigen wij ons daarbij onderling van hart. Kom nader tot Jezus en u zult bevinden, dat u U meer en meer verenigt met hen, die, zoals u, aan het hemelse manna deel hebben. Als wij nader bij Jezus stonden, zouden wij nader bij elkaar zijn. Wij zien ook in deze woorden de bron van kracht voor elke Christen. Op Christus te zien is het leven, maar de kracht om Hem te dienen ontvangt u eerst, wanneer u "komt en het middagmaal houdt. " Wij gaan gebukt onder veel onnodige zwakheid, omdat wij dit gebod van de Meester veronachtzamen. Wij moeten ons voeden met het merg en de vettigheid van het evangelie, opdat we daardoor kracht verzamelen en elke kracht ten volle in de dienst van onze Meester bestreden. Als u zo de werkelijkheid wilt kennen van de nabijheid van Jezus, van de vereniging met Jezus, van de liefde tot Zijn volk en van de kracht, die van Hem afdaalt, kom en houd dan door het geloof het middagmaal met Jezus.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Jezus dan, die tot hiertoe op enige afstand had gestaan, kwam nader en nam het brood en gaf het hen en de vis zo ook, zonder toch zelf ook van de maaltijd te genieten. Daarbij bescheidde Hij hen en de vijfhonderd acht dagen later op de berg in Matthew 28:16.

Het woord, waarmee Jezus tot het ontbijt nodigt (vgl. Matthew 22:4) is slechts kort; Hij spreekt slechts het nodigste; de discipelen spreken volstrekt niets. Wanneer uitdrukkelijk wordt opgemerkt, dat niemand het waagde Hem de vraag te doen: "Bent Gij het?" zo zien wij hieruit, dat de discipelen wel redenen tot vragen hadden; er moet dus in het uitwendig voorkomen van de Heere iets vreemds geweest zijn. Men wist door het geloof, dat Hij het was, maar Hij was niet meer als vroeger, ook niet als bij de eerste verschijningen (John 20:19, en 26, ). Hij was vreemd, zodat hij, die niet wilde geloven, Hem had kunnen loochenen; het verkeer was niet meer het oude onderlinge spreken, met vragen en antwoorden. Deze wonderbare gemeenschap was evenzeer voorbereiding op de tijd van gemeenschap in geloof, die nu nabij was, alsook voorafbeelding van: die gelooft, die zal weten dat de Heere nabij is; die niet gelooft, zal Zijn tegenwoordigheid kunnen loochenen, Zijn nabijheid zal zich openbaren in de vreugde, waarmee men Zijn roeping volbrengt en die door Hem wordt teweeggebracht en in het wonderbare genot, dat Hij aan de Zijnen bereidt.

Het maal wordt zwijgend genoten, niet in vertrouwelijk verkeer met de Heere, die zelf niet mee eet zoals Hij ook de dankzegging in Luke 24:30 had nagelaten, maar toch met het versterkend bewustzijn van Zijn nabijheid. Dit is een beeld hoe het voortaan met de gemeenschap van de Heere zal zijn. Zij zullen weten, dat Hij nabij is. Zijn zegen zal hun arbeid kronen, Zijn vriendelijkheid hen verkwikken en na de arbeid verzadigen. Zij zullen echter moeten missen dat vertrouwelijke van de omgang, dat zij vroeger hebben genoten. Vandaar ook de eigenaardige sluier van het geheim, die Johannes over dit gehele voorval uitbreidt. Hij is door Zichzelf vol betekenis, daarom worden geen woorden gewisseld, omdat de Heere tot hen wilde spreken juist door hetgeen gebeurde.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Jezus dan, die tot hiertoe op enige afstand had gestaan, kwam nader en nam het brood en gaf het hen en de vis zo ook, zonder toch zelf ook van de maaltijd te genieten. Daarbij bescheidde Hij hen en de vijfhonderd acht dagen later op de berg in Matthew 28:16.

Het woord, waarmee Jezus tot het ontbijt nodigt (vgl. Matthew 22:4) is slechts kort; Hij spreekt slechts het nodigste; de discipelen spreken volstrekt niets. Wanneer uitdrukkelijk wordt opgemerkt, dat niemand het waagde Hem de vraag te doen: "Bent Gij het?" zo zien wij hieruit, dat de discipelen wel redenen tot vragen hadden; er moet dus in het uitwendig voorkomen van de Heere iets vreemds geweest zijn. Men wist door het geloof, dat Hij het was, maar Hij was niet meer als vroeger, ook niet als bij de eerste verschijningen (John 20:19, en 26, ). Hij was vreemd, zodat hij, die niet wilde geloven, Hem had kunnen loochenen; het verkeer was niet meer het oude onderlinge spreken, met vragen en antwoorden. Deze wonderbare gemeenschap was evenzeer voorbereiding op de tijd van gemeenschap in geloof, die nu nabij was, alsook voorafbeelding van: die gelooft, die zal weten dat de Heere nabij is; die niet gelooft, zal Zijn tegenwoordigheid kunnen loochenen, Zijn nabijheid zal zich openbaren in de vreugde, waarmee men Zijn roeping volbrengt en die door Hem wordt teweeggebracht en in het wonderbare genot, dat Hij aan de Zijnen bereidt.

Het maal wordt zwijgend genoten, niet in vertrouwelijk verkeer met de Heere, die zelf niet mee eet zoals Hij ook de dankzegging in Luke 24:30 had nagelaten, maar toch met het versterkend bewustzijn van Zijn nabijheid. Dit is een beeld hoe het voortaan met de gemeenschap van de Heere zal zijn. Zij zullen weten, dat Hij nabij is. Zijn zegen zal hun arbeid kronen, Zijn vriendelijkheid hen verkwikken en na de arbeid verzadigen. Zij zullen echter moeten missen dat vertrouwelijke van de omgang, dat zij vroeger hebben genoten. Vandaar ook de eigenaardige sluier van het geheim, die Johannes over dit gehele voorval uitbreidt. Hij is door Zichzelf vol betekenis, daarom worden geen woorden gewisseld, omdat de Heere tot hen wilde spreken juist door hetgeen gebeurde.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Dit was nu, als men zich beperkt tot de verschijningen, die aan de kring van de apostelen ten deel zijn geworden en afziet van de openbaringen aan bijzondere personen, als in John 20:14, de derde maal (vgl. John 20:19, en 26, ), dat Jezus aan Zijn discipelen geopenbaard is, want die zeven in John 21:2 staan hier voor de gehele discipelenkring, nadat Hij van de dood opgewekt was.

De manier, waarop Johannes zich uitdrukt, wijst aan, dat op dergelijke verschijningen, die aan het college van de apostelen ten deel werden, later nog meerdere volgden, waarover echter onze evangelist niet spreken zal. Tevens geeft die te kennen, dat vroeger geen andere hebben plaats gehad dan die in dit evangelie worden verteld. De hier nu meegedeelde openbaring is evenmin verteld om hetgeen volgt, als daarom geschied; integendeel is deze op zichzelf reeds te rijk van betekenis, om beschouwd te worden als zuivere inleiding tot het voorgevallene, dat met John 21:15 begint. Evenals onze geschiedenis een voortzetting is van hetgeen de Heere bij de beide eerste verschijningen in John 21:19, en 26, deed, terwijl bij de vernieuwde roeping tot het apostelambt en tot de mededeling van de apostolische kracht nu ook de belofte komt van de uitkomst, zo is de gebeurtenis, in het volgende voorgesteld, eveneens een voortzetting van die daden van de Heere, maar naar een andere kant. De wederinzetting van de elf in het apostel-ambt sluit zich namelijk in hetgeen volgt aan die van Simon Petrus tot leider aan en daarmee verbindt zich een profetie over bestemming en lot van die beide apostelen, die vroeger (John 21:7) boven de overigen uitstaken: van Petrus, die door zijn vurige moed en van Johannes, die door zijn adelaarsblik zich hebben onderscheiden.

De openbaring van de opgewekte Heer op dit strand is niet slechts een van de bekoorlijkste, maar ook een van de belangrijkste bladzijden uit de geschiedenis van Zijn opstanding te noemen. Zij staat toch - niet minder dan een soortgelijk voorval uit Jezus openbaar leven - in het nauwst verband met de opvoeding van Zijn eerste discipelen; en vragen wij wat de bijzondere les was, die Hij hun wilde leren door de inrichting van deze verschijning, wij durven dan reeds meteen vermelden, dat de Heere hen als in een zinnebeeld wilde tonen, hoe het hen in Zijn dienst ook voor het aardse aan niets zou ontbreken. Men moet die les niet onbeduidend en klein noemen, maar moet zich verplaatsen in de toestand van de jongeren! Geroepen om alles te verlaten, dat tot nog toe voorzag in hun onderhoud, hadden zij hun leven aan een Meester te wijden, die hen veel voor de hemel, maar minder voor de aarde beloofd had; en waar zij allereerst voor Gods Koninkrijk leefden, moesten zij ook onbepaald vertrouwen, dat Hij hun alle tijdelijke dingen zou toewerpen. Maar hoe moeilijk zou dit hun vallen, tenzij het hen nogmaals verzekerd werd, dat het in de dienst van deze Heere onmogelijk was om van gebrek en nood te vergaan! Dit wilde Hij dan heden hen tonen en het staven, dat Hij gekomen was, opdat de Zijnen ook voor het tijdelijke niet slechts "het leven, maar ook overvloed hebben zouden. " Na de arbeid zou Hij voor hen de verkwikking bereiden en ook hun eenvoudigste maaltijd zou voortaan een maaltijd houden met Hem zijn! Maar veel hoger onderwijs nog bood deze verschijning hen aan. Ook dit wonder moest ten teken verstrekken van hetgeen hen te wachten stond, wanneer zij weldra zouden uitgaan om vissers van de mensen te worden. Zie, zij zouden zich dan bevinden op een onstuimige zee, terwijl de Heere, ingegaan in de vreugde van de Vader, als op een veilig strand scheen te toeven. Zeker zouden hen uren te wachten staan, waarin zij zouden arbeiden zonder te slagen, maar uren van verrassing zouden op de dagen van de teleurstelling volgen. Grote, talrijke vissen zouden op de wenk van hun Zender toestromen en hoe overvloediger de vangst ook was, het net van het woord zou niet scheuren. Onbeschadigd en bestendig zou het blijven en als de tijd van de arbeid voorbij was, de Heere zou hen wachten in Zijn onvergankelijk leven aan de maaltijd voor Zijn vrienden bereid. Het net zou worden opgetrokken aan de oever, als het uur van Zijn toekomst verscheen en verlangend zou Hij hen verbeiden, die hun geboden had het in handen te nemen.

II. John 21:15-John 21:23. Het voorgevallene na de maaltijd.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Dit was nu, als men zich beperkt tot de verschijningen, die aan de kring van de apostelen ten deel zijn geworden en afziet van de openbaringen aan bijzondere personen, als in John 20:14, de derde maal (vgl. John 20:19, en 26, ), dat Jezus aan Zijn discipelen geopenbaard is, want die zeven in John 21:2 staan hier voor de gehele discipelenkring, nadat Hij van de dood opgewekt was.

De manier, waarop Johannes zich uitdrukt, wijst aan, dat op dergelijke verschijningen, die aan het college van de apostelen ten deel werden, later nog meerdere volgden, waarover echter onze evangelist niet spreken zal. Tevens geeft die te kennen, dat vroeger geen andere hebben plaats gehad dan die in dit evangelie worden verteld. De hier nu meegedeelde openbaring is evenmin verteld om hetgeen volgt, als daarom geschied; integendeel is deze op zichzelf reeds te rijk van betekenis, om beschouwd te worden als zuivere inleiding tot het voorgevallene, dat met John 21:15 begint. Evenals onze geschiedenis een voortzetting is van hetgeen de Heere bij de beide eerste verschijningen in John 21:19, en 26, deed, terwijl bij de vernieuwde roeping tot het apostelambt en tot de mededeling van de apostolische kracht nu ook de belofte komt van de uitkomst, zo is de gebeurtenis, in het volgende voorgesteld, eveneens een voortzetting van die daden van de Heere, maar naar een andere kant. De wederinzetting van de elf in het apostel-ambt sluit zich namelijk in hetgeen volgt aan die van Simon Petrus tot leider aan en daarmee verbindt zich een profetie over bestemming en lot van die beide apostelen, die vroeger (John 21:7) boven de overigen uitstaken: van Petrus, die door zijn vurige moed en van Johannes, die door zijn adelaarsblik zich hebben onderscheiden.

De openbaring van de opgewekte Heer op dit strand is niet slechts een van de bekoorlijkste, maar ook een van de belangrijkste bladzijden uit de geschiedenis van Zijn opstanding te noemen. Zij staat toch - niet minder dan een soortgelijk voorval uit Jezus openbaar leven - in het nauwst verband met de opvoeding van Zijn eerste discipelen; en vragen wij wat de bijzondere les was, die Hij hun wilde leren door de inrichting van deze verschijning, wij durven dan reeds meteen vermelden, dat de Heere hen als in een zinnebeeld wilde tonen, hoe het hen in Zijn dienst ook voor het aardse aan niets zou ontbreken. Men moet die les niet onbeduidend en klein noemen, maar moet zich verplaatsen in de toestand van de jongeren! Geroepen om alles te verlaten, dat tot nog toe voorzag in hun onderhoud, hadden zij hun leven aan een Meester te wijden, die hen veel voor de hemel, maar minder voor de aarde beloofd had; en waar zij allereerst voor Gods Koninkrijk leefden, moesten zij ook onbepaald vertrouwen, dat Hij hun alle tijdelijke dingen zou toewerpen. Maar hoe moeilijk zou dit hun vallen, tenzij het hen nogmaals verzekerd werd, dat het in de dienst van deze Heere onmogelijk was om van gebrek en nood te vergaan! Dit wilde Hij dan heden hen tonen en het staven, dat Hij gekomen was, opdat de Zijnen ook voor het tijdelijke niet slechts "het leven, maar ook overvloed hebben zouden. " Na de arbeid zou Hij voor hen de verkwikking bereiden en ook hun eenvoudigste maaltijd zou voortaan een maaltijd houden met Hem zijn! Maar veel hoger onderwijs nog bood deze verschijning hen aan. Ook dit wonder moest ten teken verstrekken van hetgeen hen te wachten stond, wanneer zij weldra zouden uitgaan om vissers van de mensen te worden. Zie, zij zouden zich dan bevinden op een onstuimige zee, terwijl de Heere, ingegaan in de vreugde van de Vader, als op een veilig strand scheen te toeven. Zeker zouden hen uren te wachten staan, waarin zij zouden arbeiden zonder te slagen, maar uren van verrassing zouden op de dagen van de teleurstelling volgen. Grote, talrijke vissen zouden op de wenk van hun Zender toestromen en hoe overvloediger de vangst ook was, het net van het woord zou niet scheuren. Onbeschadigd en bestendig zou het blijven en als de tijd van de arbeid voorbij was, de Heere zou hen wachten in Zijn onvergankelijk leven aan de maaltijd voor Zijn vrienden bereid. Het net zou worden opgetrokken aan de oever, als het uur van Zijn toekomst verscheen en verlangend zou Hij hen verbeiden, die hun geboden had het in handen te nemen.

II. John 21:15-John 21:23. Het voorgevallene na de maaltijd.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. Toen zij dan het eenvoudige middagmaal, dat uit brood en voedsel van vissen bestond, gehouden hadden en daardoor hadden vervuld wat aan de gehele kring van apostelen als zinnebeeld moest worden voorgesteld, zei Jezus tot Simon Petrus: Simon, zoon van Jona, (John 1:42. Matthew 16:17) heeft u Mij liever dan deze, beter: Bemint u Mij meer dan uw medediscipelen, zoals u vroeger wilde beweren (Matthew 26:33)? 1) Hij, Petrus, liet het liever dan deze in de vraag van Jezus rusten en beperkte zich eenvoudig tot het: heeft u Mij lief? veranderde ook dit in een meer ootmoedige uitdrukking en zei tot Hem: Ja Heere, Gij weet dat Ik U liefheb. Hij, Jezus zei tot hem: Weid Mijn lammeren; voorzie ze van goed voedsel.

Alle schriftverklaringen, die voor mij liggen (de Wette, Meijer, Lange, v. Oosterzee en vele anderen) verklaren, evenals Dchsel, het "dan deze" als doelend op de discipelen. Tegen die verklaring heb ik ernstige bezwaren en meen nog altijd een andere te moeten volgen. Ten eerste om grammatikale redenen. Bij de boven gegevene verklaring moet de nadruk vallen op "u" tegenover "deze". Dit woord nu is in het Grieks niet bepaald uitgedrukt. Er staat agapav mezonder su, dat steeds bij antwoorden van Petrus gevonden wordt su oidav, Gij weet. De nadruk valt dus op su, Mij en wij zullen dus toutwn moeten nemen niet in de zin van h outoi maar van h tauta, waarbij wij denken aan hetgeen bij zijn handwerk als visser behoorde. Ons komt verder de vraag, zoals die gewoonlijk wordt beschouwd, voor in strijd te zijn met het karakter van de Heere. Reeds was de Heere door Simon gezien. Toen zal beleden en vergeven zijn en Christus de Zoon van God vergeeft en verwijt niet (James 1:5). De verloochening was tussen de Heere en Petrus uitgewist, alleen moest Petrus voor de andere discipelen worden hersteld in zijn apostolaat en daartoe moest de Heere voor aller oor tegenover de drievoudige verloochening, die allen bekend moest zijn, een drievoudige verklaring van liefde uitlokken. De Heere had bovendien elke rangstrijd tussen de discipelen steeds afgekeurd. Wij kunnen verder een scherpheid als men in Jezus woorden leggen wil, niet aannemen. Eindelijk past die verklaring niet in het verband. Wij stellen het ons aldus voor: Simon is vroeger van de visnetten afgeroepen. Na de eerste wonderbare visvangst heeft de Heere tot hem gezegd: "Van nu aan zult u mensen vangen. " Als de Heere na Zijn opstanding te lang toefde voor de voortvarende Petrus en het wachten, de onzekerheid te lang duurde voor de man, aan geen stilzwijgen of stilzitten gewoon, vergeet hij zijn roeping en wil hij tot zijn oud bedrijf voor kortere of langere tijd terugkeren. Door hetzelfde wonder als het eerste roept de Heere hem voor de tweede keer van de visnetten af. Hij vraagt hem: Simon, wat wilt u? Mij of de visnetten? voor Mijn rijk arbeiden, of voor het voedsel zorgen? Het antwoord is: "U heb ik lief" en nu beveelt de Heere: dan ook geen vissen meer vangen, maar Mijn lammeren weiden, Mijn schapen hoeden. Naardien op het "dan deze" door Petrus is geantwoord, hoeft het niet voor de tweede keer te worden gevraagd; wel moet de Heere nog verder vragen over het "liefhebben", omdat Petrus met een ander woord het antwoord geeft, dan in de vraag van de Heere voorkomt, zoals wij verder zullen zien. Ondanks ons verschil in mening willen wij Dchsel verder laten spreken en de door hem medegedeelde aanhalingen uit andere schrijvers, met enkelen vermeerderd, laten volgen.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. Toen zij dan het eenvoudige middagmaal, dat uit brood en voedsel van vissen bestond, gehouden hadden en daardoor hadden vervuld wat aan de gehele kring van apostelen als zinnebeeld moest worden voorgesteld, zei Jezus tot Simon Petrus: Simon, zoon van Jona, (John 1:42. Matthew 16:17) heeft u Mij liever dan deze, beter: Bemint u Mij meer dan uw medediscipelen, zoals u vroeger wilde beweren (Matthew 26:33)? 1) Hij, Petrus, liet het liever dan deze in de vraag van Jezus rusten en beperkte zich eenvoudig tot het: heeft u Mij lief? veranderde ook dit in een meer ootmoedige uitdrukking en zei tot Hem: Ja Heere, Gij weet dat Ik U liefheb. Hij, Jezus zei tot hem: Weid Mijn lammeren; voorzie ze van goed voedsel.

Alle schriftverklaringen, die voor mij liggen (de Wette, Meijer, Lange, v. Oosterzee en vele anderen) verklaren, evenals Dchsel, het "dan deze" als doelend op de discipelen. Tegen die verklaring heb ik ernstige bezwaren en meen nog altijd een andere te moeten volgen. Ten eerste om grammatikale redenen. Bij de boven gegevene verklaring moet de nadruk vallen op "u" tegenover "deze". Dit woord nu is in het Grieks niet bepaald uitgedrukt. Er staat agapav mezonder su, dat steeds bij antwoorden van Petrus gevonden wordt su oidav, Gij weet. De nadruk valt dus op su, Mij en wij zullen dus toutwn moeten nemen niet in de zin van h outoi maar van h tauta, waarbij wij denken aan hetgeen bij zijn handwerk als visser behoorde. Ons komt verder de vraag, zoals die gewoonlijk wordt beschouwd, voor in strijd te zijn met het karakter van de Heere. Reeds was de Heere door Simon gezien. Toen zal beleden en vergeven zijn en Christus de Zoon van God vergeeft en verwijt niet (James 1:5). De verloochening was tussen de Heere en Petrus uitgewist, alleen moest Petrus voor de andere discipelen worden hersteld in zijn apostolaat en daartoe moest de Heere voor aller oor tegenover de drievoudige verloochening, die allen bekend moest zijn, een drievoudige verklaring van liefde uitlokken. De Heere had bovendien elke rangstrijd tussen de discipelen steeds afgekeurd. Wij kunnen verder een scherpheid als men in Jezus woorden leggen wil, niet aannemen. Eindelijk past die verklaring niet in het verband. Wij stellen het ons aldus voor: Simon is vroeger van de visnetten afgeroepen. Na de eerste wonderbare visvangst heeft de Heere tot hem gezegd: "Van nu aan zult u mensen vangen. " Als de Heere na Zijn opstanding te lang toefde voor de voortvarende Petrus en het wachten, de onzekerheid te lang duurde voor de man, aan geen stilzwijgen of stilzitten gewoon, vergeet hij zijn roeping en wil hij tot zijn oud bedrijf voor kortere of langere tijd terugkeren. Door hetzelfde wonder als het eerste roept de Heere hem voor de tweede keer van de visnetten af. Hij vraagt hem: Simon, wat wilt u? Mij of de visnetten? voor Mijn rijk arbeiden, of voor het voedsel zorgen? Het antwoord is: "U heb ik lief" en nu beveelt de Heere: dan ook geen vissen meer vangen, maar Mijn lammeren weiden, Mijn schapen hoeden. Naardien op het "dan deze" door Petrus is geantwoord, hoeft het niet voor de tweede keer te worden gevraagd; wel moet de Heere nog verder vragen over het "liefhebben", omdat Petrus met een ander woord het antwoord geeft, dan in de vraag van de Heere voorkomt, zoals wij verder zullen zien. Ondanks ons verschil in mening willen wij Dchsel verder laten spreken en de door hem medegedeelde aanhalingen uit andere schrijvers, met enkelen vermeerderd, laten volgen.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Hij, Jezus, zei weer tot hem voor de tweede keer, niet meer het liever dan deze herhalend, al gebruikte de Heere ook dezelfde uitdrukking als vroeger: Simon, zoon van Jona, heeft U Mij lief? (liever: bemint u Mij?). Hij, Petrus, zei tot Hem: Ja Heere! Gij weet, dat Ik U liefheb. Hij, Jezus, zei tot hem: Hoed Mijn schapen door ze een goede leiding te geven.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Hij, Jezus, zei weer tot hem voor de tweede keer, niet meer het liever dan deze herhalend, al gebruikte de Heere ook dezelfde uitdrukking als vroeger: Simon, zoon van Jona, heeft U Mij lief? (liever: bemint u Mij?). Hij, Petrus, zei tot Hem: Ja Heere! Gij weet, dat Ik U liefheb. Hij, Jezus, zei tot hem: Hoed Mijn schapen door ze een goede leiding te geven.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. Hij, Jezus, zei tot hem voor de derde keer, nu de uitdrukking van Petrus overnemende, Simon, zoon van Jona! heeft u Mij lief? Petrus zag het nu wel graag aan de ene kant, dat de Heere tot zijn standpunt afdaalde, maar aan de andere kant werd hij toch tevens bedroefd, omdat Hij voor dederde keer tot hem zei: Heeft u Mij lief? De Heere scheen dus ook het mindere bij hem nog te betwijfelen en daarom zei Petrus tot Hem, zich onthoudend van alle bevestiging door een eed, dat hem sinds Matthew 26:72, zozeer tegen was, maar zich beroepend op de eigen wetenschap van de Heere: Heere! Gij weet alle dingen, die in het mensenhart verborgen liggen (John 16:30), Gij weet dus ook, dat ik U liefheb en heeft niet eens de verzekering van mijn kant nodig (John 2:25). Jezus zei tot hem: Weid Mijn schapen.

Aan Petrus was op grond van zijn belijdenis een zekere voorrang bij het bouwen van de gemeente toegezegd (Matthew 16:18 v. ). Die voorrang was hem ook daar gelaten, toen hem het uitzicht werd geopend op zijn nabijzijnde val, terwijl tevens zijn bekering werd voorspeld (Luke 22:31 v. ). Deze afdeling nu vertelt uitvoerig hoe Jezus Petrus, door drie keer naar zijn liefde te vragen, op zijn driemaal verloochenen wijst en nadat Hij door deze herinnering hem verootmoedigd en tot belijdenis van zijn liefde gedwongen heeft, nadat dus de donkere schaduw weer in licht is opgelost, draagt Hij hem weer het grote herdersambt op en individualiseert overeenkomstig zijn bijzondere roeping, wat Hij in John 20:21, aan al de apostelen heeft bevolen.

Als niet weinige uitleggers spreken van een herstelling van de discipels in het apostelambt door de Heere hier gegeven, dan is dat niet juist; tot Petrus is evenzeer het woord gericht als tot de anderen: zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u. Ontvang de Heilige Geest enz. Juister zeggen anderen, dat juist Petrus weer verheven is tot die hoogte, die de Heere hem van het begin in Zijn raad heeft toegedacht; het primaat onder de apostelen, de hoofdleiding van de Kerk heeft de Herder van de schapen hem in dit uur teruggegeven.

De Heere was aan Simon Petrus reeds op de dag van de opstanding verschenen, aan Hem het eerst onder de discipelen, aan hem in het bijzonder (Luke 24:34. 1 Corinthians 15:5). Wat Jezus aanzien in Luke 22:61 had teweeggebracht, de belijdenis van Petrus en zijn bitter berouw, dat werd door die verschijning zonder twijfel in zoverre voltooid, dat aan Petrus werd verzekerd, dat de Heere hem niet uit Zijn gemeenschap verstoten wilde zien. Daaruit is ook het gedrag van de discipel in John 21:7 te verklaren en de grote blijdschap en frisheid van Zijn gedrag bij deze gehele aanleiding. De overige discipelen konden er niet aan denken in hun omgang met hem iets te laten voelen van een verwijt vanwege zijn val en zo heeft het niets bevreemdends, dat hij in John 21:3 weer aan hun hoofd staat. Men zou echter Gods heiligheid en opvoedende wijsheid miskennen, als men wilde menen dat een ergernis, zoals de verloochening van Petrus was, in de kerk kon en mocht blijven, zonder die overeenkomstige verzoening en herstel voor degenen, die er door geërgerd waren. Zo is dan zijn verloochening wel vergeven, maar Petrus moest een verootmoediging en beschaming ondervinden, hoewel deze door de liefde werd bevolen, een verootmoediging, die ten doel had ook het laatste overblijfsel weg te nemen en te genezen van het valse vertrouwen, dat de weg tot zijn val was geweest. Hierop wordt gedoeld bij het gesprek, waarvan de andere zes discipelen de getuigen moesten zijn, om zowel Jezus' ernst en heiligheid, als de reinheid van Petrus en de oprechtheid van zijn ootmoed en liefde daaruit te zien. Ja, zo'n herstelling van de gevallen Petrus is juist een zedelijke en geestelijke behoefte; want altijd is de herstelling van hem, in de hem vroeger toegekende plaats, aan het hoofd van de apostelen nog iets anders dan de verzekering van genade en vergeving, die hij reeds had ontvangen en de wederopname in het apostelambt, die reeds had plaats gehad. Wanneer ook, zoals vanzelf spreekt, hem het weiden van Christus' kudde niet met uitsluiting van de overige apostelen, noch van hen, aan wie na hem het herdersambt is toevertrouwd (1 Petrus . 5:1, ) wordt opgedragen, dan mag geen polemisch belang tegen het pausdom van Rome terughouden van de erkenning, dat hem een voorrang, een eerste plaats bij de leiding van de gemeente wordt beloofd, al is dat ook geen heerschappij over de kerk, zoals hij zelf het best heeft geweten en diensvolgens ook zijn ambt in de gemeente heeft waargenomen.

Jezus begint met een herinnering aan de verloochening van Petrus en wel met een, die opzettelijk beschaamt, om aan de discipel gewenste gelegenheid te geven om zijn ootmoedige liefde te kunnen uitspreken. Met agapav me (bemint u Mij?) vraagt Hij tweemalen, terwijl Petrus dadelijk antwoordt met ik heb U lief, zeker niet zonder doel en ongeveer met gelijke betekenis, maar afdalend. In plaats van die liefde, die meer de richting van de wil is, stelt Hij de liefde van affect. Daarin ligt stilzwijgend de bede, dat ook Jezus niet naar het hogere, maar naar het menselijk mindere zou vragen; (alsof Hij wilde zeggen: als mij ook de goddelijke maat van liefde, die U toekomt, ontbreken mag, dan ben ik toch persoonlijk van ganser harte U in vriendschap toegedaan. Ook de tweede keer herhaalt Petrus deze bede, pas de derde maal doet de Heere het en Hij gebruikt dan werkelijk de uitdrukking, waarvan de discipel zich heeft bediend. Reeds in dit afdalen tot het standpunt van Petrus ligt voor deze een verootmoediging. Nog duidelijker springt die laatste in het oog bij het "meer dan deze" in het begin, dat duidelijk een herinnering is aan zijn vroegere belofte boven alle anderen. Zeker had Petrus juist nu de ijver van de liefde boven de anderen getoond; maar toch ontkent hij stilzwijgend dit "meer", omdat hij in zijn antwoord van alle vergelijking met de anderen afziet en daarmee de Heere vraagt of Hij niet zo wil spreken, maar van alle vergelijking afziet. Jezus vervult die bede dadelijk en richt diens volgens de tweede vraag enigszins anders in. Als nu Petrus dadelijk bij de eerste met ja antwoordt, mag hij dat gerust doen hij mag zich beroepen op het weten van de Heere; zo'n beroep verzacht de beslistheid, die het enkele: "Ja Heere, ik heb U lief" zou hebben. - Jezus weet het beter dan hijzelf het weet. Bij de derde keer versterkt zich zelfs het: "u weet" tot een: "u weet alle dingen", waarmee de discipel (voor wie de vraag in die vorm, omdat zij van het hogere tot het mindere afdaalde, om het ook daaraan nog uitgesproken twijfelen, juist pijnigend en terneerslaande wordt) zijn Meester een absoluut weten ten opzichte van het inwendige van de mens toeschrijft.

Door zijn val had Petrus ootmoed geleerd. Ofschoon hij zijn liefde voor Jezus belijdt, doet hij het uiterst nederig. Hij vergelijkt zich niet meer zoals te voren met zijn broeders en stelt voor de uitdrukking, die een volledige, diep gevoelde, eeuwige liefde aanduidt, het woord, dat persoonlijke gehechtheid zonder meer, hartelijke genegenheid te kennen geeft. Dit laatste gevoel kent hij zichzelf zonder aarzelen toe, terwijl hij zich op Jezus, de Kenner van de harten beroept. Dit is voor Jezus voldoende. Op deze voorwaarde kan Jezus hem de Zijnen gerust toevertrouwen, hoe dierbaar zij Hem ook zijn. "Lammeren" betekent de kudde van Jezus met het oog op haar zwakheid en behoefte aan een herder, die voor elk schaap in het bijzonder de tederste zorg draagt (Genesis 33:13). Bij de tweede opdracht gebruikt de Heere in plaats van die uitdrukking het woord "schapen", hetgeen de kudde in haar geheel zonder het begrip van zwakheid voorstelt; bij de derde opdracht is een woord gebruikt, dat een verkleinwoord is: "Mijn schaapjes", dit verbindt die beide vorige begrippen met elkaar, het eerste door het verkleinwoord het tweede door hetzelfde grondwoord; het geeft evenals "kinderen" in John 13:33 een teder gevoel te kennen.

Naast het onderscheid in de drievoudige benaming; lammeren, volwassen schapen en schapen, die even als lammeren moeten behandeld worden, komt nog een ander onderscheid, dat tussen "weiden" d. i. op de weide brengen, van voedsel verzorgen en "hoeden" d. i. weiden en regeren als herder (John 21:16). De Roomse Petrus heeft van dat weiden in tweeërlei zin een heersen gemaakt. De schaapjes heeft hij als lammeren behandeld en zo geheel heeft hij het verleerd, als herder aan de schapen het juiste geestesvoedsel aan te wijzen, dat hij dat integendeel steeds onthouden heeft en ten slotte zelfs verboden.

De vraag naar onze liefde tot de Heere: 1) wie ze tot ons richt; 2) wat die van ons eist; 3) waarheen zij ons wijst. 1) Hier ziet u de bedoeling van de Heere bij deze ondervraging. De Heere vraagt zolang naar onze liefde, totdat wij bedroefd worden over de bewustheid van onze liefdeloosheid jegens Hem. een zuivere toestemming of bevestiging van de vraag van de Heere is de Heere niet genoeg. De mond zegt zo makkelijk en zo haastig wat alleen op de oppervlakte van het hart ligt. De Heere vraagt meer; Hij vraagt het hart zelf, het verbroken, verslagen hart, de verbrijzelde ziel, opdat Hij er de balsem van Zijn vertroostingen in kan laten afvloeien en daarvan doen overvloeien. O, er is een tijd, dat de Heere ons het liefst verblijd ziet, maar ook een tijd waarin Hij ons het liefst bedroefd ziet, om ons temeer te kunnen verblijden.

Was het daarom ook, dat de gezegende Verlosser tot drie keer vroeg: "Heeft u Mij lief?" opdat de discipel zijn liefde mocht openbaren op zo'n een manier, zo volkomen beleden als heerlijk bekend. O, als dat zo was en wie zou er aan twijfelen, of dit was het doel van Jezus, want Hij zegt immers telkens: "Weid Mijn lammeren, hoed Mijn schapen", - wat hebben wij dan meer te bewonderen: de wijsheid, waarmee Jezus Zijn discipel verhief, of de heerlijkheid, waarmee Hij ook de laatste schijn van grootheid of eigen leven uit zijn ziel wilde uitbannen! - Beiden tegelijk, want wij aanschouwen in Hem de volkomenste Leidsman en Voleinder van het geloof. Alles is tot het uiterste met ondoorgrondelijke, eeuwige wijsheid, met onbevlekte en onbegrijpelijke heiligheid, met weergaloze en alles overtreffende liefde doordrongen en vervuld; alles wat de Heere doet en spreekt, om de ziel op de baan van het leven te voeren, om haar van trap tot trap te versterken, om het hoge hart tegelijk te vernederen, om de verstorven levenskrachten op te wekken en die tot de heerlijkste einden te leiden, om een ziel met geloof, liefde en ootmoed evenzeer te vervullen, om de strijd te leiden tot de overwinning, de nieuwe mens oprichtend en de oude vernietigend. Zo zien wij Jezus hier, zo was de Heere steeds. Dat beeld hebben ons de heilige schriften volkomen bewaard, met de onbegrijpelijkste reinheid hebben zij het getekend, met de oneindigste diepte is het daarin neergelegd. Het is een zee, welker klaarheid zo groot, als haar diepte voor het oog onafzienbaar is. Die zee van liefde, heiligheid en wijsheid was die volle liefde van Petrus waard. Door deze liefde tot Christus werd hij zelf gelouterd en geheiligd, tegelijk tot het heerlijkste ontvlamd, waartoe hij uit zijn aard zozeer geschikt en genegen was en tevens met een ootmoed bezield, die hem niet van nature eigen was, maar die hem door de overste Leidsman en Voleinder van zijn geloof werd meegedeeld, wiens Geest zijn geest werd. Zo is Petrus bekeerd en wedergeboren, zo werd hij een man van het geloof, van de liefde en van de ootmoed, alle drie de eigenschappen, die voor zijn vurige geest behoefte waren, om zo'n gezant van Christus te worden, op wie Christus als op een rotssteen Zijn kerk kon bouwen.

Zo heeft dan Petrus de proef doorgestaan, die hem voor het oog van zijn medediscipelen een ogenblik verootmoedigen, maar dan ook tot de hoogste rang moest verheffen. Waren de vragen beschamend, de roepstemmen na ieder antwoord waren steeds klimmend in omvang. Eerst ontvangt Petrus de last, om de lammeren, het zwakste en teerste van Christus' kudde te weiden; kennelijk slechts een deel van de herderlijke roeping bij het minst aanzienlijke deel van de schaapskooi. Bij de tweede vraag echter wordt hem tevens opgedragen de schapen, het edelste en krachtigste onder het eigendom van de grote Herders te hoeden en dus ook het moeilijkste deel van de taak in hun kring te vervullen. Bij de derde wordt hem de taak vertrouwd, om ook het grootste en belangrijkste deel van de gemeente niet enkel tegen gevaar te behoeden, maar verder te doen groeien, door hen in grazige weide geestelijk voedsel te reiken. Nu Petrus zich op het diepst verootmoedigd heeft, verheft de Heere hem het hoogst. Wat zoeken wij met vele woorden de wijsheid en liefde van Jezus in alle haar trekken te schetsen? De apostelkring heeft die opgemerkt, de uitkomst die gestaafd, het christelijk hart die reeds in diepe eerbied gehuldigd.