Bible Lexicons

ἐπουράνιος , -ον

(< οὐρανός ),

[in LXX: Psalms 68:14 (H7706), DA TH Daniel 4:23 A (H8064) 2 Maccabees 3:39, 3 Maccabees 6:28; 3 Maccabees 7:6, 4 Maccabees 4:11 AR, 4 Maccabees 11:3 א *;]

in or of heaven, heavenly (in Hom., of the Gods): οἱ ἐ ., opp. to ἐπίγειοι and καταχθόνιοι , Philippians 2:10; to χοϊκός , 1 Corinthians 15:48-49; σώματα (v. Lft., Col., 376), 1 Corinthians 15:40; βασιλεία , 2 Timothy 4:18; παπρίς , Hebrews 11:16; Ἱερουσαλήμ , Hebrews 12:22; κλῆσις (cf. Lft. on Philippians 3:14), Hebrews 3:1; τὰ ἐ ., Hebrews 8:5; Hebrews 9:23; opp. to ἐπίγειος , John 3:12; id., of the heavenly regions, Ephesians 1:3; Ephesians 1:20; Ephesians 2:6; Ephesians 3:10; Ephesians 6:12; ἡ δωρεὰ ἡ ἐ ., Hebrews 6:4 (Cremer, 468).†

That this classical word (Homer, Plato) had survived in Hellenistic Greek outside the NT is shown by its occurrence in the Jewish text of the great Paris magical papyrus, P Par 574.3042 (iii/A.D.) (= Deissmann LAE, p. 252) καὶ σὺ λάλησον ὁποῖον ἐὰν ἦς ἐπεουράνιον ἢ ἀέριον εἴτε ἐπίγειον εἴτε ὑπόγειον ἢ καταχθόνιον —a passage which at once recalls the Pauline usage (Philippians 2:10, Ephesians 2:2, al.), but is not a quotation from the Apostle. ";The papyrus and St. Paul are both using familiar Jewish categories"; (Deissmann ut s. p. 257 n..11). See also Kaibel 261.9 f. (ii/A.D.)—

κεῖται μὲν γαίῃ φθίμενον δέμας, ἡ δὲ δοθεῖσα

ψυχή μοι ναίει δώματ᾽ ἐπουράνια.

 

έποπα έποπος επουρανια επουρανία επουράνια ἐπουράνια επουρανιοι επουρανίοι ἐπουράνιοι επουρανιοις επουρανίοις ἐπουρανίοις επουρανιον επουρανίον επουράνιον ἐπουράνιον επουρανιος επουρανίος ἐπουράνιος επουρανιου επουρανίου ἐπουρανίου επουρανιω ἐπουρανίῳ επουρανιων επουρανίων ἐπουρανίων epourania epouránia epouranio epouraniō epouranioi epouraníoi epouraníōi epouránioi epouraniois epouraníois epouranion epouraniōn epouraníon epouraníōn epouránion epouranios epouránios epouraniou epouraníou